Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Πώς το Tetris, ένα ποτήρι κρασί και οκτώ άλλα πράγματα δυναμώνουν το μυαλό μας




Συχνά οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι τους... προδίδει το μυαλό τους. Ξεχνούν πράγματα που έπρεπε να κάνουν, δυσκολεύονται να ανακαλέσουν στη μνήμη τους γεγονότα και άλλα παρόμοια. Για να μην βρεθείτε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις διαβάστε παρακάτω 10 πράγματα που θα «γυμνάσουν» το μυαλό σας.

- Πιείτε καφέ

Η βραχυπρόθεσμη επίδραση της καφεΐνης αυξάνει την ενέργεια, βοηθά στη συγκέντρωση και βελτιώνει τη λογική σκέψη και το χρόνο αντίδρασης.

- Επιτρέψτε στον εαυτό σας λίγο κρασί

Πρόσφατη έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κατανάλωση αλκοόλ με μέτρο  κατά μέσο όρο ενδυναμώνει τη γνωστική λειτουργία.

- Αφεθείτε στις αχτίδες του ήλιου

Μπορεί η υπερβολική και χωρίς προστασία έκθεση στον ήλιο να έχει βλαβερές συνέπειες στον οργανισμό, ωστόσο η βιταμίνη D που λαμβάνει ο οργανισμός από τον ήλιο είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τον εγκέφαλο, καθώς επιβραδύνει τη διαδικασία γήρανσης των εγκεφαλικών κυττάρων.

- Αφαιρεθείτε... 

Οπως απέδειξαν μελέτης είναι προτιμώτερο κάποιος να αφαιρεθεί για λίγο και να σκεφτεί κάτι άσχετο παρά να συνεχίσει την επίλυση ενός δύσκολου προβλήματος. Αυτό το μικρό διάλειμμα παρέχει ξεκούραση στον εγκέφαλο και έτσι στη συνέχεια είναι πιο εύκολο να συνεχίσει την... εργασία του. 

- Σκεφτείτε φωναχτά

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όταν ο άνθρωπος μιλά φωναχτά με τον εαυτό του μπορεί να βελτιώσει κατά πολύ τη νοημοσύνη του. 

- Χορέψτε

Ο χορός απαιτεί ακριβή ψυχοκινητικό συντονισμό, κάτι που ενισχύει την προσοχή και έχει θετική επίδραση στον προσανατολισμό στο χώρο. 

-Φροντίστε τη διατροφή σας

Η ποιότητα των τροφίμων έχει αντίκτυπο τόσο στον εγκέφαλο όσο και σε όλο το σώμα.

- Παίξτε «Tetris»

Οταν κάποιος παίζει Tetris αυξάνεται η φαιά του ουσία, βελτιώνει την ικανότητά του να επιλύει προβλήματα και αυξάνει τη συνολικότερη πνευματική του απόδοση.
της φαιάς ουσίας, βελτίωση στην ικανότητα επίλυσης προβλημάτων σχετικά με τη χωρική σκέψη καθώς και αύξηση της συνολικότερης πνευματικής απόδοσης.

- Γυμναστείτε

Η γυμναστική αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος και μακροπρόθεσμα βελτιώνει τη ροή του με ευεργετικές συνέπειες και για τον εγκέφαλο.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Όσα το οξυγόνο αποκαλύπτει...



Το οξυγόνο! Ο μεγάλος εχθρός του κρασιού, όταν αυτό μένει εκτεθειμένο σε κακές συνθήκες φύλαξης, αλλά και ο μεγάλος του σύμμαχος, όταν έρχεται η στιγμή του εκπωματισμού και του σερβιρίσματος. Το οξυγόνο λοιπόν καταστρέφει το κρασί, όταν καταφέρει να έρθει σε επαφή μαζί του, όντας αποθηκευμένο σε συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών και χαμηλής υγρασίας, η οποία στεγνώνει και συρρικνώνει τους φελλούς επιτρέποντας στον καταστροφικό εχθρό να εισέλθει. Το ίδιο όμως οξυγόνο είναι που κάνει ένα πληθωρικό κόκκινο να αναπνέει και να ανοίγει φύλλα-φύλλα, χαρίζοντας πολυεπίπεδα αρώματα και πολυδιάστατη και μαλακή γεύση. Δεν είναι λίγα τα κρασιά (πλούσια λευκά και, κυρίως, κόκκινα), που πραγματικά μεταμορφώνονται όσο αναπνέουν στο ποτήρι. Τα ανοίγεις και αρχικώς είναι «ντροπαλά» και «συνεσταλμένα». «Διστάζουν» να αφεθούν, αρνούνται να εκφράσουν ευθύς εξαρχής ολάκερο τον αρωματικό και γευστικό τους πλούτο, καθώς επιζητούν τη συντροφιά του οξυγόνου, η βοήθεια του οποίου αναιρεί τις συστολές και ενθαρρύνει την έκφραση. Αυτά τα κρασιά, που όσο τα αφήνεις στο ποτήρι τόσο σου αποκαλύπτονται, είναι κρασιά εξαιρετικά, συχνά μεγάλα και βαθιά, τόσο σε γεύση όσο και σε άρωμα.

Υπάρχουν όμως και τα άλλα. Υπάρχουν και τα κρασιά που ενώ αρχικώς δείχνουν πληθωρικά και ισορροπημένα, βγάζουν, όσο η ώρα περνά και το οξυγόνο τα αγγίζει για τα καλά, μια άλλη εικόνα. Κλείνουν, χάνουν μεγάλο μέρος των αρωματικών και γευστικών διαστάσεων που κατά το άνοιγμα και το πρώτο σερβίρισμα έδειχναν να έχουν. Με λίγα λόγια, τα κρασιά λυγίζουν κάτω από την παρουσία του οξυγόνου. Και αυτό συμβαίνει γιατί είναι στην ουσία κρασιά επιφανειακά, κρασιά χωρίς βάθος και πολλή ουσία. Κάτι σαν τους ανθρώπους που κάνουν με την εμφάνισή τους θόρυβο και φιγούρα, προκειμένου να εντυπωσιάσουν. Θα τους δεις, ενδεχομένως να σου τραβήξουν και για μερικά λεπτά ή δευτερόλεπτα την προσοχή, όταν όμως θα πάρεις μερικές καλές ανάσες οξυγόνου και θα τους θέσεις κάτω από τη βάσανο της λογικής και της κρίσης δεν έχεις παρά να τους απορρίψεις. Το αντίθετο θα νιώσεις με τους ανθρώπους χαμηλών τόνων. Συνεσταλμένοι στην αρχή, μα η περαιτέρω γνωριμία μαζί τους δεν έχει παρά να σου αποκαλύψει τον αληθινό πλούτο που κουβαλούν στην καρδιά τους.

Δώστε λοιπόν χρόνο σε όλα τα κρασιά που βάζετε στο ποτήρι σας. Μην τα κρίνετε αμέσως. Αφήστε χώρο στο οξυγόνο να κάνει τη δουλειά του και να σας βοηθήσει στην εκφορά της ετυμηγορίας σας. Μόνον έτσι θα κρίνετε κάθε φορά με αξιοπιστία και εγκυρότητα το κρασί που πίνετε. Και μόνον έτσι θα αποφύγετε τα λάθη και τις αστοχίες στην προσπάθειά σας να καταστείτε ικανοί γευσιγνώστες. Όχι όπως κάνουν συνήθως στους διαγωνισμούς, όπου τα κρασιά κρίνονται εργοστασιακά και με συνοπτικές διαδικασίες, μέσω της «αδέκαστης» και «αντικειμενικής» τυφλής δοκιμής.

Γιάννος Κωνσταντίνου

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Μία πρωτότυπη ιδέα


Έχετε παλιά, όμορφα πουκάμισα που δεν φοράτε πια
Μην τα πετάξετε, φτιάξτε υπέροχες θήκες για τα μπουκάλια σας.
Κόψτε τα μανίκια  και δημιουργήστε τις δικές σας θήκες για τα κρασιά σας.



Το μόνο που κάνετε: κόβετε τα μανίκια στις διαστάσεις ώστε να χωράει το μπουκάλι της επιλογής σας, ράβετε το κάτω τμήμα και τοποθετείτε κορδέλες στα χρώματα που ταιριάζουν. Για κάτι πιο επίσημο μπορείτε να τοποθετήσετε και μανικετόκουμπα.

Ένα όμορφο και πρωτότυπο δώρο.

Η κατασκευή και οι φωτογραφίες είναι από την aprilfosterevents.
Πηγή: http://26ecopages.blogspot.gr/2013/05/blog-post_9497.html



Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Ούζο & τσίπουρο: Τα αποστάγµατα της χαράς


Το ούζο
Το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε κυρίως χάρη στους μικρασιάτες πρόσφυγες αποσταγματοποιούς. Ιδιαίτερες πατρίδες του θεωρούνται η Λέσβος και η ­Χίος, αλλά μακρόχρονη παράδοση έχει και η Βόρεια Ελλάδα. Από το 1989,
το ούζο αποτελεί αναγνωρισμένο εθνικό προϊόν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ονομασία «ούζο», δηλαδή, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί για άλλα ευρωπαϊκά ποτά.
Τι μπαίνει στο καζάνι;
Αν και υπάρχουν πολλές «συνταγές» -εξού και τα ούζα με διαφορετικό άρωμα και γεύση-, τα βασικά συστατικά για την παρασκευή ούζου είναι δύο:
η αλκοόλη και οι αρωματικοί σπόροι. Η πρώτη ύλη: Καθαρή αλκοόλη (96% vol) γεωργικής προέλευσης (π.χ. από την απόσταξη σιτηρών, σταφίδας και κυρίως μελάσας). Η απόσταξη: Η αλκοόλη αποστάζεται ξανά, μαζί με αρωματικούς σπόρους που προστίθενται στον άμβυκα (καζάνι απόσταξης). Στους σπόρους περιλαμβάνονται απαραιτήτως το γλυκάνισο, αλλά και ο αστεροειδής άνισος, ο μάραθος, η μαστίχα Χίου, το κόλιαντρο και το κάρδαμο. Επίσης, ανάλογα με τη «συνταγή», προστίθενται και άλλα βότανα, όπως η κανέλα, η μέντα, το τζίντζερ, η ρίζα αγγελικής, το γαρίφαλο, το φλαμούρι, αλλά ακόμη και φλούδες από πορτοκάλι, νεράντζι, μανταρίνι ή λεμόνι! Το τελικό απόσταγμα: Το τελικό απόσταγμα ονομάζεται «100% απόσταγμα ούζου» και μπορεί να καταναλωθεί μόνο εάν αραιωθεί με νερό, έως ότου φτάσει τους 38-42% αλκοολικούς βαθμούς.
Τι να γράφει η ετικέτα; «Από απόσταξη 100%» Πρόκειται για καθαρό απόσταγμα ούζου, αραιωμένο με νερό, σύμφωνα με τη διαδικασία που μόλις περιγράψαμε. Τα ούζα αυτά θεωρούνται ιδιαίτερα αρωματικά και ποιοτικά. «Απλό» ούζο Εάν στην ετικέτα δεν αναγράφεται η ένδειξη «από απόσταξη 100%», αυτό σημαίνει ότι το εν λόγω ούζο περιέχει καθαρό απόσταγμα ούζου σε ποσοστό τουλάχιστον 20% (είναι το κατώτερο όριο που προβλέπει ο νόμος). Το υπόλοιπο 80% του ποτού αποτελείται από αλκοόλη, νερό και αρώματα, με κυρίαρχο την ανηθόλη -το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου-, ίσως και ζάχαρη. Το ούζο αυτό είναι, επομένως, προϊόν ανάμειξης συστατικών.


Ούζο και στον καφέ;  
Παλαιότερα, οι... μερακλήδες, κυρίως στην επαρχία, συνήθιζαν να πίνουν εναλλάξ λίγες γουλιές ελληνικού καφέ και λίγες γουλιές από το ποτήρι του ούζου που είχαν πλάι στο φλιτζάνι του καφέ. Σήμερα, οι πιο μοντέρνες εκδοχές προτείνουν λίγες σταγόνες ούζου απευθείας στον καφέ, είτε είναι ελληνικός είτε εσπρέσο είτε φραπέ.
Με πάγο ή χωρίς;
Με πάγο και λίγο κρύο νερό σε ψηλόλιγνο ποτήρι, αν και υπάρχουν ορισμένοι που το προτιμούν σκέτο (ανέρωτο). Το χαρακτηριστικό άσπρισμα του ούζου μετά την προσθήκη νερού οφείλεται στο γλυκάνισο που περιέχει.

Πριν ή μετά το φαγητό;
Το ούζο είναι απεριτίφ, δηλαδή πίνεται πριν από το φαγητό για να «ανοίξει» την όρεξη. Η ανηθόλη -το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου- θεωρείται ότι έχει «ορεξιογόνο» δράση.

Με τι μεζέ;
Το ούζο είναι γλυκόπιοτο, αλλά και δυνατό. Του ταιριάζουν οι αλμυρές, πικάντικες και υπόξινες γεύσεις, αν και η επιλογή του μεζέ εξαρτάται από τα γούστα κάθε πότη, καθώς και από τη «γεωγραφία» του εκάστοτε τόπου. Στα παραθαλάσσια μέρη, κυριαρχούν τα ψαράκια και τα θαλασσινά, όπως ξιδάτος ή τηγανητός γαύρος, τσίρος, σαρδέλες κλπ., ενώ στις ορεινές περιοχές οι μεζέδες είναι πιο «βαρείς», όπως τουρσί, λουκάνικα, πικάντικα τυριά κλπ. Πάντως, ο πιο κλασικός ουζομεζές είναι οι ελιές, με μια φέτα ψωμί, ένα κομμάτι τυρί, μια ντομάτα κομμένη στα τέσσερα και μια φέτα αγγούρι.

Πόσες θερμίδες έχει ένα ποτηράκι; 
Ένα ποτηράκι ούζο ή τσίπουρο έχει 120-150 θερμίδες. Η θερμιδική διαφορά εξαρ­τάται από τους αλκοολικούς βαθμούς του αποστάγματος όσο υψηλότεροι οι βαθμοί τόσο περισσότερες οι θερ­μίδες.
Πώς επιδρούν;
Αν και δεν υπάρχουν επιστημονικές μελέτες για τη δράση των λευκών αποσταγμάτων, ωστόσο οι ειδικοί εκτιμούν ότι, ως αλκοολούχα ποτά, σε μικρές δόσεις (1-2 ποτηράκια) το ούζο και το τσίπουρο παρέχουν οφέλη στην υγεία.
Το ούζο «ανοίγει» την όρεξη χάρη στην ανηθόλη, το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου, που περιέχει. Το γλυκάνισο, που δίνει τη χαρακτηριστική γεύση στο ούζο, θεωρείται ότι βοηθά στην απορρόφηση του σιδήρου των τροφών. Επίσης, κατευνάζει τις συσπάσεις του εντέρου, ενώ έχει και ήπια αντιπαρασιτική δράση στο έντερο. Επιπλέον, το ούζο προκαλεί αγγειοδιαστολή και μειώνει την αρτηριακή πίεση.

Η ρακή, το τσίπουρο, η τσικουδιά
Το πρώτο που πρέπει να διευκρινίσουμε είναι ότι η ρακή, το τσίπουρο και η τσικουδιά είναι το ίδιο ποτό: Απόσταγμα από τα ράκη των σταφυλιών (τα πατημένα σταφύλια), του οποίου η παραγωγή λέγεται ότι ξεκίνησε στο Άγιο Όρος το 14ο αιώνα και σταδιακά εξαπλώθηκε στη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θράκη, τη Θεσσαλία και την Κρήτη. Η απόσταξη γινόταν πάντα «κατ’ οίκον» στα «καζανέματα», που ξεκινούσαν μετά τον τρύγο -στα τέλη Οκτώβρη- και είχαν εορταστικό χαρακτήρα.

Τι μπαίνει στο καζάνι;
Το τσίπουρο είναι εξ ολοκλήρου ένα απόσταγμα από σταφύλια, σε αντίθεση με το ούζο που προέρχεται από την απόσταξη διάφορων γεωργικών προϊόντων και όχι απαραιτήτως σταφυλιών.
Η πρώτη ύλη: Η βάση του τσίπουρου είναι οι φλούδες από τα πατημένα σταφύλια (στέμφυλα), οι οποίες αφήνονται να ζυμωθούν για ένα μήνα, ούτως ώστε τα σάκχαρά τους να γίνουν αλκοόλη.
Η απόσταξη: Στη συνέχεια, τα στέμφυλα αποστάζονται σε άμβυκες (ρακοκάζανα). Τα περισσότερα τσίπουρα αποστάζονται μία φορά, ωστόσο η γεύση και το άρωμά τους είναι ανώτερα όταν αποστάζονται δύο φορές. Για να καταναλωθεί το απόσταγμα, πρέπει πρώτα να αραιωθεί με νερό, μέχρις ότου οι αλκοολικοί του βαθμοί φτάσουν τους 40-45%.

Με ή χωρίς γλυκάνισο;  
Το τσίπουρο με γλυκάνισο απαντάται σε πολλές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας (π.χ. Βόλος, Λάρισα, Καρδίτσα). Η προσθήκη γλυκάνισου δίνει μια πιο γλυκιά και αρωματική γεύση στο τσίπουρο, ενώ στην περίπτωση αυτή, όταν προστίθεται πάγος ή νερό, το τσίπουρο θολώνει, όπως και το ούζο. Επίσης, στο εμπόριο κυκλοφορεί και τσίπουρο αρωματισμένο με κρόκο, που του χαρίζει ένα κιτρινωπό χρώμα.

Τι να γράφει η ετικέτα;
Στην ετικέτα μιας φιάλης τσίπουρου επιτρέπεται να αναγράφεται:
● Η ένδειξη «τσίπουρο» ή «τσικουδιά», όχι όμως και η ονομασία «ρακή», η οποία, παρότι έχει επικρατήσει σε πολλές περιοχές της Κρήτης και της νησιωτικής Ελλάδας, σήμερα είναι κατοχυρωμένη τουρκική ονομασία.
● Οι ενδείξεις «Τσικουδιά Κρήτης», «Τσίπουρο Μακεδονίας», «Τσίπουρο Τυρνάβου» και «Τσίπουρο Θεσσαλίας», εφόσον το τσίπουρο έχει παραχθεί σε αυτές τις περιοχές.
●Η ένδειξη «με γλυκάνισο», εφόσον περιέχει αυτό το αρωματικό.

Με πάγο ή χωρίς;
Σερβίρεται σκέτο και δροσερό -αλλά όχι παγωμένο-, σε μικρά ποτήρια. Στην ηπειρωτική Ελλάδα, σερβίρεται και σε ψηλό ποτήρι με πάγο. Το τσίπουρο με γλυκάνισο συνήθως σερβίρεται με πάγο και νερό, όπως το ούζο.

Πριν ή μετά το φαγητό;
Το τσίπουρο πίνεται ως ορεκτικό πριν από το φαγητό, με συνοδεία μεζέδων. Σε αντίθεση με το ούζο, το τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο) μπορεί να καταναλωθεί και μετά το γεύμα, ως χωνευτικό.

Με τι μεζέ;
Το τσίπουρο παράγεται κατά κύριο λόγο σε ορεινά μέρη, γι’ αυτό και συνδυάζεται με «γήινα» και βαριά εδέσματα, όπως τσιγαριστά, τηγανητό ψωμί, σύγκλινο (παστό χοιρινό), λουκάνικα, τυριά, καυτερές πιπεριές κλπ. Στα τσιπουράδικα του Βόλου, από την άλλη μεριά, κυριαρχούν οι θαλασσινοί μεζέδες. Είναι προφανές ότι κάθε τόπος έχει τις ιδιαιτερότητές του, αλλά και κάθε πότης τα γούστα του. Πάντως, δεδομένου ότι το τσίπουρο δεν γλυκίζει, όπως το ούζο, θεωρείται ότι του ταιριάζουν πιο «δυνατοί», καυτεροί και πικάντικοι μεζέδες.


Ποιο είναι πιο δυνατό;  
Οι αλκοολικοί βαθμοί του τσίπουρου συνήθως είναι υψηλότεροι από αυτούς του ούζου, οπότε το τσίπουρο μπορεί να θεωρηθεί πιο «δυνατό». Από την άλλη μεριά, όμως, το ούζο έχει τη φήμη ότι «χτυπάει στο κεφάλι». Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο ποτά είναι εξαιρετικά αλκοολούχα και μπορούν εύκολα να προκαλέσουν μέθη. Πάντως, η φήμη που συνοδεύει το ούζο έχει αποδοθεί σε διάφορους λόγους, όπως στη ζάχαρη που μπορεί να περιέχεται στο «απλό» ούζο - ο συνδυασμός ζάχαρης και αλκοόλης προκαλεί γρηγορότερα μέθη. Ακόμη, εκτιμάται ότι ο πονοκέφαλος μπορεί να οφείλεται στα συναπόστακτα (ή ζυμέλαια, όπως η μεθανόλη) που μπορεί να περιέχει η αλκοόλη που προμηθεύονται οι αποσταγματοποιοί. Τέλος, ο πονοκέφαλος έχει αποδοθεί και στο ότι τα «απλά» ούζα δεν είναι εξ ολοκλήρου προϊόν απόσταξης, αλλά ανάμειξης συστατικών.

Πώς επιδρούν;
Το τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο) θεωρείται εξαίρετο χωνευτικό. Επίσης, χάρη στην αλκοόλη που περιέχει, προκαλεί αγγειοδιαστολή και μείωση της πίεσης. Ακόμη, έχει αντιμικροβιακές ιδιότητες, γι’ αυτό, άλλωστε, και χρησιμοποιείται σε πολλά γιατροσόφια, όπως το ρακόμελο για το κρυολόγημα, αλλά και οι εντριβές και οι κομπρέσες με ρακή για τον πυρετό και τον πονοκέφαλο, αντίστοιχα.


Πηγή: www.vita.gr

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Μαυροδάφνη, η µαύρη ντίβα


Από ταπεινό γλυκό κρασί του λαού η αχαϊκή ποικιλία αναδεικνύεται, με ξηρές οινοποιήσεις, σε μία από τις «πρωταγωνίστριες» του ελληνικού αμπελώνα.
Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης αιώνας από τότε που ο Γουσταύος Κλάους εμπνεύστηκε το σπουδαίο γλυκό κρασί, κατέγραψε την περίφημη συνταγή και δημιούργησε στον πύργο του Πετρωτού Πατρών τη μοναδική Μαυροδάφνη· ένα όνομα που ακόμα και σήμερα έρχεται αυτόματα στα χείλη κάθε απλού οινόφιλου, όποιο γλυκό κρασί και αν τυχαίνει να δοκιμάζει.

Αυτή η φοβερή δύναμη της «Μαυροδάφνης Πατρών» -τόσο μεγάλη, που τείνει να τη μετατρέψει από ονομασία προέλευσης σε brand name- ίσως να ευθύνεται για το παράδοξο γεγονός ότι η ίδια η ομώνυμη ποικιλία για πολλά χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια. Την τελευταία δεκαετία, ωστόσο, όχι μόνο έχει βρεθεί ξανά στο προσκήνιο, αλλά με τη χρησιμοποίησή της στην παραγωγή ξηρών κρασιών αναδεικνύεται σε νέα ντίβα του ελληνικού αμπελώνα.

Αν και πειραματικές φυτεύσεις μπορεί να συναντήσουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, η «καρδιά» της χτυπά σε όλη τη ΒΔ Πελοπόννησο και στα Ιόνια νησιά, με την Πάτρα αλλά και την Κεφαλλονιά να διαθέτουν ομώνυμες ονομασίες προέλευσης για τα γλυκά κρασιά τους.  Μέτρια παραγωγική και σχετικά πρώιμη -αφού ο τρύγος συνήθως πραγματοποιείται το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου-, η Μαυροδάφνη καταλήγει απευθείας στις δεξαμενές οινοποίησης και, πριν ολοκληρωθεί η ζύμωση, ενισχύεται για να δώσει τα επιδόρπια-«διαμάντια» που όλοι έχουμε απολαύσει. Ή μάλλον κατέληγε, αφού πλέον ολοένα και περισσότεροι παραγωγοί πιστεύουν στην ικανότητά της να δώσει όχι μόνο σπουδαία γλυκά, αλλά και ξηρά κρασιά.

  • Η Achaia Clauss τη χρησιμοποιούσε μαζί με το Cabernet Sauvignon στο ομώνυμο Château.
  • Το Κτήμα Μερκούρη μάς έκανε να την αγαπήσουμε αναμειγνύοντας την με το Refosco· όμως, ακόμα και αυτοί ήταν διστακτικοί στο να μας προσφέρουν αυτούσιο τον μοναδικό της χαρακτήρα.
  • Να όμως που το «τσουνάμι» που δημιούργησε ο Ευρυβιάδης Σκλάβος με το «Οργίων» δεν έπληξε μόνο την Κεφαλλονιά -βλέπε «Gentilini Eclipse»-, αλλά και την Πελοπόννησο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας εξαιρετικής ομάδας από μονοποικιλιακές Μαυροδάφνες: από τον «Ταό» του Θανάση Παρπαρούση και τον «Μορφέα» των αμπελώνων Αντωνόπουλου μέχρι την πειραματική «Nera Daphne» του Κτήματος Μερκούρη.

Πώς μοιάζει όμως μια καλή ξηρή εκδοχή της ποικιλίας;
Φαινομενικά σαν ένα πρωτοκλασάτο Syrah, αφού και άφθονο μαύρο φρούτο διαθέτει, και βοτανικούς αρωματικούς τόνους με κυρίαρχο το φασκόμηλο. Ομως, αρκεί μια γουλιά και το... γλέντι αρχίζει: η Μαυροδάφνη «τραβάει» λυσσαλέα, με δύναμη που θυμίζει αμερικανικό V8 κινητήρα, ωστόσο καταφέρνει να διατηρεί παράλληλα μοναδική φρεσκάδα και νεύρο.

Προφανώς οι οινολόγοι (που υποστηρίζουν ότι ως ποικιλία διαθέτει χαμηλές οξύτητες) είναι πολύ πιο αντικειμενικοί από τον γράφοντα, βασιζόμενοι σε υπεράνω αμφιβολίας μετρήσεις. Προσωπικά, πάντως, βρίσκω σε όλα τα υπέροχα κρασιά της μια οξύτητα που τσακίζει κόκαλα! Αυτή αλλά και η σπάνια ικανότητά της να συνδυάζει μεγάλη συμπύκνωση με σχετικά χαμηλό αλκοόλ (13,5%) ξεμυαλίζουν με σκερτσόζικα γλυκόξινα παιχνίδια πριν το πικάντικα πικρούτσικο τελείωμα αφήσει το αποτύπωμά του στην επίγευση.

Ωραία και καλά όλα τα παραπάνω, όμως κάθε καχύποπτος οινόφιλος σίγουρα θα σκεφτεί ότι δεν μπορεί να είναι όλα τόσο αγγελικά πλασμένα στο «γαλαξία» της Μαυροδάφνης. Και δεν έχουν άδικο, αφού ο λάκκος στη... φάβα της είναι η ροπή της να δημιουργεί αναγωγικά αρώματα. Και το μόνο «φάρμακο», προκειμένου η ισχυρή προσωπικότητά της  να μην καλυφθεί κάτω από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που προκαλούν τα αρώματα υδρόθειου και κλούβιου αυγού, είναι η παλαίωση. Πολλοί μήνες -μερικές φορές ακόμα και 24- απαιτούνται στο βαρέλι, ακόμα δε περισσότεροι στη φιάλη, γεγονός που εξηγεί την παρουσία στην αγορά κρασιών ακόμα και από την εσοδεία του 2005! «Τι το κακό;» θα μου πείτε. «Και τα αναγωγικά φεύγουν, και οι σκληρούτσικες τανίνες μαλακώνουν, και ένα έτοιμο, ώριμο κρασί πίνουμε.» Φυσικά και θα συμφωνήσω, θα υπενθυμίσω, ωστόσο, ότι όλα αυτά έρχονται με το ανάλογο κόστος, γεγονός που πρακτικά αποκλείει τη Μαυροδάφνη από την παραγωγή καθημερινών, ευχάριστων κρασιών. Μια ντίβα, άλλωστε, ποτέ δεν μπορεί να είναι φθηνή, έτσι δεν είναι;

Όπως ήταν φυσικό, ο «πυρετός» γύρω από την ποικιλία έχει επηρεάσει και την κατηγορία των γλυκών κρασιών. Έτσι, κάποιες νέες ετικέτες είναι σχεδόν μονοποικιλιακές -έχοντας παραγκωνίσει την κορινθιακή σταφίδα-, ενώ κάποιες άλλες διαθέτουν πιο μοντέρνο στυλ, θυσιάζοντας την παραδοσιακή, βελούδινη αίσθηση προς όφελος του φρούτου και της δύναμης - στα πρότυπα ενός Vintage Port.

Μπορεί για τον πρωτοπόρο Κλάους η Μαυροδάφνη να ταυτιζόταν με τον πόνο του για τον πρόωρο χαμό της μελαψής μνηστής του, Δάφνης· για τους οινόφιλους του σήμερα όμως ταυτίζεται με τη χαρά, αφού οι μελαψές ξηρές ή γλυκές καλλονές που προσφέρει γεμίζουν τα ποτήρια τους με μοναδικά αρώματα και γεύσεις. Στην υγειά σου, Γουσταύε!

Αγαπάει τον καφέ και τα πούρα
Μη νομίζετε ότι οι σπουδαίες ξηρές Μαυροδάφνες θα σας ανοίξουν με το «καλημέρα» την ψυχή τους. Ο πυκνός «μαύρος» χαρακτήρας τους απαιτεί μετάγγιση σε καράφα για τουλάχιστον μία ώρα, μεγάλα ποτήρια με σχήμα κλειστής τουλίπας (όπως αυτά του Cabernet ή του Syrah) και υψηλές θερμοκρασίες (18 - 19C).

Μαγειρέψτε ένα πλούσιο κρεατικό κατσαρόλας, ένα κυνήγι ή μια πλούσια συνταγή με μελιτζάνες για να τα βάλετε δίπλα σε μια φιάλη της. Όχι σε μαλακά «κρεατάκια» γάλακτος, αφού η δύναμή της  θα τα κάνει μια χαψιά!

Αντίθετα, ένα επιδόρπιο με καφέ, ξηρούς καρπούς, σύκα ή καραμέλα αλλά και ένα μπλε τυρί σαν το Stilton είναι ό,τι αρμόζει σε έναν παλαιωμένο γλυκό θησαυρό, σερβιρισμένο στους 12o C. Τι καλύτερο, τέλος, από ένα 20χρονο «διαμάντι»  από Μαυροδάφνη και ένα πικάντικο, κουβανέζικο πούρο δίπλα του;



Πηγή: www.oinoxoos.net  -  Σίμος Γεωργόπουλος


Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Τέχνη Με Καπάκια Από Φελλό



Ήξερες ότι υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να μεταχειριστείς φελλούς; Την επόμενη φορά που θα ανοίξεις κάποιο κρασί, μην πετάξεις τον φελλό. Όταν θα έχεις αρκετούς, δοκίμασε να φτιάξεις κάτι απ’ αυτά που σου προτείνω παρακάτω. Έτσι, όχι μόνο θα κάνεις ανακύκλωση αλλά και οικονομία, δημιουργώντας όμορφα διακοσμητικά για το σπίτι σου.

1. Σουβέρ:

Κόψε τα καπάκια φελλού στην μέση. Κόλλησε τα, το ένα δίπλα στο άλλο, κατασκευάζοντας ένα σχέδιο για τα σουβέρ σου.


2. Πίνακας ανακοινώσεων:

Πάνω σε μια οποιαδήποτε βάση (παλιό πινάκα) κόλλησε ξαπλωμένους τους φελλούς, τον ένα δίπλα στον άλλο. Μετά, πάρε πινέζες και κόλλησε τα σημειώματα σου.



3.Βάζο με λουλούδια, νερό και φελλούς:

Σου έφεραν μια ανθοδέσμη; Μέσα στο βάζο με το νερό πρόσθεσε όλα τα καπάκια φελλού που έχεις. Δεν είναι πολύ όμορφο;



4. Μαγνήτες για το ψυγείο σου:

Πήγαινε κι αγόρασε σκέτα μαγνητάκια και κόλλα για όλες τις χρήσεις. Κόψε τους φελλούς όπως σου αρέσει και κόλλα τα μαγνητάκια. Όταν έχει στεγνώσει καλά η κόλλα, βαλ΄ τα στο ψυγείο σου.


5. Ταμπέλες για τα φρέσκα μυρωδικά σου: 

Έχεις πολλά γλαστράκια με φρέσκα μυρωδικά και καμιά φορά τα μπερδεύεις. Υπάρχει λύση. Πάρε τους φελλούς και τρύπησε την κάτω πλευρά με μια οδοντογλυφίδα. Γράψε τα ονόματα των μυρωδικών με το μαρκαδόρο που προτιμάς και τοποθέτησε τους φελλούς στις γλαστρούλες. Όμορφο, ε;

Πηγή: www.misswebbie.gr

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Χρήσιμες ιδέες!

 Παρτέρι από μπουκάλια κρασιού.



Η ανακύκλωση, η επαναχρησιμοποίηση των αντικειμένων είναι πλέον αναγκαιότητα για τον πλανήτη. Υπάρχουν ευρηματικές ιδέες για την επαναχρησιμοποίηση άχρηστων αντικειμένων-σκουπιδιών, όπως η εξαιρετική ιδέα να δημιουργήσετε ένα παρτέρι στον κήπο με διαχωριστικό από άδεια γυάλινα μπουκάλια κρασιών.
Τα μπουκάλια πρέπει να είναι περίπου ίδιου μεγέθους και θα τα βυθίσετε στο χώμα περιμετρικά του παρτεριού,δημιουργώντας μία μπορντούρα όπως στη φωτογραφία.

Πηγή:diakosmisi-anakainisi.blogspot.gr

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Σε βλέπω στο ποτήρι μου!




Ας ξεκινήσουμε, από τον βασικό κανόνα που δεν είναι άλλος, από το ότι η επιλογή του κατάλληλου ποτηριού δίνει στο κρασί την δυνατότητα να αναδείξει όλα του τα αρώματα, τις γεύσεις και την διαύγεια του χρώματος του. Άρα με βάση αυτόν τον κανόνα, τι ποτήρι θέλει το κάθε είδος κρασιού.

Η σχέση του ποτηριού με το κρασί είναι ιδιαίτερη, τόσο ώστε το ποτήρι να επηρεάζει άμεσα και σε μεγάλο βαθμό όλα τα χαρακτηριστικά του κρασιού. Και όχι ένα απλό ποτήρι, αλλά ένα κολονάτο ποτήρι με τα αντίστοιχα μεγέθη του και τα σχήματα του!!!
Ένα κολονάτο ποτήρι έχει τα δικά του πλεονεκτήματα. Μας επιτρέπει να το κρατάμε χωρίς τα χέρια μας να έρχονται σε επαφή με τα τοιχώματα της κούπας, αποφεύγοντας έτσι τη μεταβολή της θερμοκρασίας του κρασιού, αλλά και για να μπορούμε να εξετάσουμε το χρώμα του και την διαύγεια του. Επίσης, κρατώντας το ποτήρι από το πόδι του, μας βοηθάει στο να περιστρέψουμε το κρασί στο ποτήρι με περισσότερη άνεση και ευκολία.

Ποιο σχήμα ποτηριού αντιστοιχεί για κάθε είδος κρασιού;

Ποτήρι λευκού κρασιού


 Η κούπα του ποτηριού πρέπει να είναι πιο στενή ώστε το κρασί να μην προλαβαίνει να ζεσταθεί. Ακόμη το λευκό κρασί έχει συνήθως απλά φρουτώδη ή λουλουδάτα αρώματα, τα οποία θέλουμε να κάνουμε μέσω του ποτηριού πιο έντονα. Σε αυτό μας βοηθούν ποτήρια με ακόμη πιο κλειστό χείλος. Επειδή τα λευκά κρασιά σερβίρονται δροσερά, κρατάμε το κολονάτο ποτήρι από το πόδι για να μη ζεσταθεί το λευκό κρασί.


 Ποτήρι κόκκινου κρασιού

 Η κούπα του ποτηριού πρέπει να είναι μεγαλύτερη από αυτή του λευκού γιατί τα αρώματα είναι περισσότερα και το κόκκινο κρασί θέλει περισσότερο χώρο να τα αναδείξει. Επίσης, το χείλος του ποτηριού είναι πιο ανοιχτό, γιατί τα έντονα αρώματα του κόκκινου κρασιού χρειάζονται χώρο και οξυγόνο για να ξεδιπλωθούν. Υπάρχει εξειδικευμένη ποικιλία στα ποτήρια κόκκινου κρασιού, ανάλογα με τον τύπο τους, την προέλευση και την ηλικία τους.




 




Ποτήρι ροζέ κρασιού

 Η κούπα του ποτηριού πρέπει να είναι πιο μικρή ώστε το κρασί να μη ζεσταθεί. Το χείλος του ποτηριού πρέπει να είναι ανοιχτό ώστε να αναδεικνύονται τα φρουτώδη αρώματα του ροζέ κρασιού. Τα ροζέ κρασιά σερβίρονται δροσερά.

 








Ποτήρι σαμπάνιας

  Ένα κολονάτο ψηλό στενό flute (φλογέρα), είναι το ποτήρι της σαμπάνιας. Το χείλος του ποτηριού είναι πιο στενό, αναδεικνύοντας τη γεύση και το λεπτό άρωμα της σαμπάνιας, συγκεντρώνοντας το στη κορυφή του ποτηριού. Το ύψος του ποτηριού επιτρέπει στις φυσαλίδες της σαμπάνιας, όχι μόνο να μας προσφέρουν ένα ωραίο οπτικό θέαμα αλλά και να βοηθήσουν τα αρώματα να αναδειχτούν πιο γρήγορα στο ποτήρι.






Ποτήρι γλυκού κρασιού

Σε ένα ποτήρι του λικέρ, σερβίρουμε το γλυκό κρασί ως απεριτίφ ή ως επιδόρπιο. Η κούπα του ποτηριού έχει το σχήμα χωνιού επιτρέποντας στο γλυκό κρασί να αναπτύξει τα σύνθετα αρώματα του. Το μέγεθος του είναι πιο μικρό, σε σχέση με τα υπόλοιπα ποτήρια και το στόμιο του είναι πιο κλειστό ώστε να συγκεντρώνει όλο το άρωμα και τη γεύση του κρασιού.

 




Tips

- Γεμίζουμε το ποτήρι μέχρι το ένα τρίτο της χωρητικότητας του, για να διατηρούμε τη θερμοκρασία του κρασιού στα επιθυμητά επίπεδα, αλλά και για να αφήνουμε αρκετό κενό χώρο για τη συγκέντρωση των αρωμάτων.

- Το σχήμα του ποτηριού, καθορίζει τον τρόπο που θα οσφρηθούμε αλλά και που θα γευτούμε το κρασί.

- Απορρίπτουμε τα χρωματιστά, ζωγραφιστά ή πολύ σκαλιστά ποτήρια. Ένα διάφανο γυάλινο ή κρυστάλλινο ποτήρι χωρίς πολλά σκαλίσματα, αναδεικνύει καλύτερα το χρώμα του κρασιού.





 

Πηγή:www.mylady.gr
ς ξεκινήσουμε, από τον βασικό κανόνα που δεν είναι άλλος, από το ότι η επιλογή του κατάλληλου ποτηριού δίνει στο κρασί την δυνατότητα να αναδείξει όλα του τα αρώματα, τις γεύσεις και την διαύγεια του χρώματος του. Άρα με βάση αυτόν τον κανόνα, τι ποτήρι θέλει το κάθε είδος κρασιού;
Read more at http://www.mylady.gr/arthra/2012/03/27-se-vlepo-sto-potiri-mou/#5ReWGXjWQLcksH1L.9
hfgjfhgΑς ξεκινήσουμε, από τον βασικό κανόνα που δεν είναι άλλος, από το ότι η επιλογή του κατάλληλου ποτηριού δίνει στο κρασί την δυνατότητα να αναδείξει όλα του τα αρώματα, τις γεύσεις και την διαύγεια του χρώματος του. Άρα με βάση αυτόν τον κανόνα, τι ποτήρι θέλει το κάθε είδος κρασιού;
Η σχέση του ποτηριού με το κρασί είναι ιδιαίτερη, τόσο ώστε το ποτήρι να επηρεάζει άμεσα και σε μεγάλο βαθμό όλα τα χαρακτηριστικά του κρασιού. Και όχι ένα απλό ποτήρι, αλλά ένα κολονάτο ποτήρι με τα αντίστοιχα μεγέθη του και τα σχήματα του!!!

Read more at http://www.mylady.gr/arthra/2012/03/27-se-vlepo-sto-potiri-mou/#5ReWGXjWQLcksH1L.99
Ας ξεκινήσουμε, από τον βασικό κανόνα που δεν είναι άλλος, από το ότι η επιλογή του κατάλληλου ποτηριού δίνει στο κρασί την δυνατότητα να αναδείξει όλα του τα αρώματα, τις γεύσεις και την διαύγεια του χρώματος του. Άρα με βάση αυτόν τον κανόνα, τι ποτήρι θέλει το κάθε είδος κρασιού;
Η σχέση του ποτηριού με το κρασί είναι ιδιαίτερη, τόσο ώστε το ποτήρι να επηρεάζει άμεσα και σε μεγάλο βαθμό όλα τα χαρακτηριστικά του κρασιού. Και όχι ένα απλό ποτήρι, αλλά ένα κολονάτο ποτήρι με τα αντίστοιχα μεγέθη του και τα σχήματα του!!!

Read more at http://www.mylady.gr/arthra/2012/03/27-se-vlepo-sto-potiri-mou/#5ReWGXjWQLcksH1L.99
Ας ξεκινήσουμε, από τον βασικό κανόνα που δεν είναι άλλος, από το ότι η επιλογή του κατάλληλου ποτηριού δίνει στο κρασί την δυνατότητα να αναδείξει όλα του τα αρώματα, τις γεύσεις και την διαύγεια του χρώματος του. Άρα με βάση αυτόν τον κανόνα, τι ποτήρι θέλει το κάθε είδος κρασιού;
Η σχέση του ποτηριού με το κρασί είναι ιδιαίτερη, τόσο ώστε το ποτήρι να επηρεάζει άμεσα και σε μεγάλο βαθμό όλα τα χαρακτηριστικά του κρασιού. Και όχι ένα απλό ποτήρι, αλλά ένα κολονάτο ποτήρι με τα αντίστοιχα μεγέθη του και τα σχήματα του!!!

Read more at http://www.mylady.gr/arthra/2012/03/27-se-vlepo-sto-potiri-mou/#5ReWGXjWQLcksH1L.99

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Τι να κάνω με το κρασί που μου περίσσεψε; Πρόταση πολύ ενδιαφέρουσα!




Όλο και κάποιο μπουκάλι με λίγο κρασί θα έχει μείνει στο ψυγείο. Για να μην αλλοιώνεται και πάει χαμένο, σας έχουμε άλλη μια πρόταση. 
Να φτιάξουμε εύκολα και γρήγορα κουλουράκια κρασιού.

Υλικά:

½ κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 φλ. ελαιόλαδο
1 φλ. κρασί
1 φλ. ζάχαρη
Ζάχαρη για το γαρνίρισμα
Λίγο αλάτι

Εκτέλεση:

Ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί. Πλάθουμε τη ζύμη σε μικρές μπάλες και μετά σαν στεφανάκι και τις περνάμε από ζάχαρη. Τις απλώνουμε σε λαδόκολλα φροντίζοντας να έχουν κάποια απόσταση μεταξύ τους.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 οC για 20 λεπτά.

Καλή επιτυχία!

Πηγή: drinks.gr

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Μούστος, απαραιτήτως




Στον υπερκορεσμένο κόσμο των γαστρονομικών μεταφορών, ο μούστος από το σταφύλι είναι κάτι σαν το μεσαίο παιδί: δεν είναι διαποτισμένος ούτε με τη νεωτερικότητα ή τη φρεσκάδα της πρώτης άφιξης-δηλαδή το ίδιο το φρούτο-ούτε ευλογημένος με το προνόμιο του έσχατου-μη όντας κρασί, είναι κάτι ενδιάμεσο. Μας αποζημιώνει, έτσι, με το να μας είναι απαραίτητο και χρήσιμο με χίλιους και ένα τρόπους. Ο μούστος είναι το πρακτικό παιδί του κρασιού.


Προφανώς εξίσου παλαιός όσο και το κρασί, ο άζυμος χυμός του σταφυλιού, βρήκε τη θέση του στα γαστρονομικά ιστορικά χρονικά από αρχαιοτάτων χρόνων τα οποία , όλως παραδόξως, ελάχιστα έχουν αλλάξει στο πέρασμα των αιώνων. Ο ξινός χυμός, για παράδειγμα, των άγουρων σταφυλιών χρησιμοποιείτο από τους αρχαίους Αιγυπτίους ως σάλτσα για το ψάρι, όπως περίπου χρησιμοποιούμε σήμερα το λεμόνι. Ιδιαίτερα διαδεδομένη συπτική ουσία κατά τον Μεσαίωνα επίσης, ελλείψει λεμονιών τα οποία είχαν εξαφανιστεί από την Δυτική Ευρώπη μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μέχρι τις Σταυροφορίες. Στις μέρες μας, στην ίδια μας την αυλή, χρησιμοποιείται ακόμα η αγουρίδα, αυτός ο χυμός από σταφύλι με την σκανδαλιστική γεύση. Στη Λευκάδα έβαζαν αγουρίδα στην ψαρόσουπα όποτε δεν υπήρχαν λεμόνια, και στη Νάουσα, έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνταγή για σαλάτα με τηγανητή μελιτζάνα, καρυκευμένη με αγουρίδα.

Παρά αυτήν τη γαστρονομική παράκαμψη, αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει, είναι ο ρόλος του σταφυλιού ως γλυκαντική ουσία και όχι ως υποκατάστατο του λεμονιού. Και πάλι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο χυμός από το σταφύλι θεωρείτο πολύ σημαντικός. Ουσιαστικά ήταν η μόνη ήδη έτοιμη και διαθέσιμη γλυκαντική ουσία εκτός από το μέλι. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν διάφορες παραλλαγές του γλυκού οπού των σταφυλιών που διέκριναν αναλόγως με το βαθμό βρασμού ή συμπύκνωσής τους. Υπήρχε ο ιδιαίτερα ακριβός γλευκος, που αντιστοιχούσε είτε στο φρέσκο και ρευστό μούστο που έβγαινε από τα πολύ ώριμα ή παραγινωμένα σταφύλια πριν αυτά πάνε στο πατητήρι, είτε το προϊόν της ζύμωσης του μούστου. Έπειτα υπήρχαν και διάφορα άλλα είδη σε συμπυκνωμένη μορφή: το έψημα, που ήταν συμπυκνωμένος οπός σταφυλιού ο οποίος βραζόταν μέχρις ότου γίνει αρκετά παχύρευστος και αποτελούσε υποκατάστατο του μελιού˙ο εψετός, που ήταν λιγότερο συμπυκνωμένος και, τέλος, το σιραίον, ακόμη ένα είδος συμπυκνωμένου μούστου από οπό σταφυλιού για την υφή του οποίου, όμως, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.

Ακολούθησαν οι Ρωμαίοι, με μια αντίστοιχη πληθώρα παρόμοιων γλυκαντικών ουσιών με βάση το σταφύλι και με διαφορετικούς βαθμούς βρασμού. Υπήρχε το καροένουμ (caroenum), το οποίο ουσιαστικά ήταν βρασμένος οίνος καθώς και η σάπα (sapa) ή ντεφρούτουμ (defrutum) που ήταν συμπυκνωμένος μούστος σταφυλιού. Σύμφωνα με τον Οράτιο, υπάρχουν ακόμα και στοιχεία που αποδεικνύουν ότι μερικές ποικιλίες σταφυλιών έβραζαν καλύτερα απ' ότι άλλες και ιδίως η ποικιλία του χιώτικου.

Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μούστο και το σιρόπι που προέκυπτε από τον βρασμό του ως γλυκαντικό σε πολλές συνταγές. Ο Αθήναιος αναφέρει μια συνταγή ψαριού με την προσθήκη υποψίας μούστου εν είδει παραδείγματος της τέχνης της μαγειρικής σημειώνοντας ότι κάτι τέτοιες δημιουργίες, σε τελική ανάλυση, απέτρεψαν τον άνθρωπο από τον κανιβαλισμό! Ο Ρωμαίος αρχιμάγειρας Απίκιος χρησιμοποιούσε βρασμένο μούστο σε μια σάλτσα τυριού για μαρούλι, σε μια άλλη για βραστά γογγύλια, ως επιπρόσθετο συστατικό σε μια σούπα με μαϊντανό καθώς και ως καρύκευμα σε εύγευστα εδέσματα με κυνήγι και πουλερικά, όπως ο κόκορας με δαμάσκηνα και το κοτόπουλο με πράσα και χόρτα. Χρησιμοποιείτο επίσης ως καθεαυτό γλυκαντικό για μια πληθώρα ελληνικών και ρωμαϊκών αρτοσκευασμάτων, τσουρεκιών και επιδορπίων με γέμιση τυριού.

Σήμερα, πριν ακόμα γίνει κρασί, ο οπός του σταφυλιού έχει αρκετές μαγειρικές χρήσεις που ποικίλουν όσο και πριν από κάποιους αιώνες. Η μουσταλευριά και τα μουστοκούλουρα είναι προφανώς και τα πιο χαρακτηριστικά παρασκευάσματα. Όμως σε ολόκληρη την Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες τοπικών συνταγών που περιέχουν το γλυκό υγρό του σταφυλιού, είτε ως χυμό (μούστος), είτε ως σιρόπι (πετιμέζι). Μια από τις πιο ασυνήθιστες έρχεται από τη Λήμνο, όπου βράζουν φρέσκα σπιτικά ζυμαρικά με μούστο και σερβίρεται το Χειμώνα ως ένα χορταστικό επιδόρπιο. Στην Τήνο, αφήνουν τους δίσκους με τη μουσταλευριά στον ήλιο κι έπειτα την πασπαλίζουν με σουσάμι και κανέλα. Παρόμοιο γλύκισμα φτιάχνουν και στη Ρούμελη. Λέγεται μουστόπιτα και ουσιαστικά είναι μουσταλευριά που έχει στεγνώσει στον ήλιο, με σουσάμι και αρωματισμένη με δαφνόφυλλα ή βασιλικό. Σε όλη την Ελλάδα αλλά ιδίως στον βορρά, υπάρχει μια εκδοχή του σουντζούκ λουκούμ με καρύδια περασμένα σε μια κλωστή που βουτάνε ξανά και ξανά στην μουσταλευριά μέχρι αυτό το επίχρισμα να γίνει σαν ένα χοντρό λουκάνικο. Μια από τις αγαπημένες μου συνταγές είναι ένα παλιό σμυρνέικο γλυκό, που έχω ξεδιαλέξει από το βιβλίο της Λίζας Μιχέλη Το σημειωματάριο της Ερατούς , με πετιμέζι το οποίο βράζουμε σ' ένα είδος αραιής πουτίγκας από γάλα, αυγά και αλεύρι.

Σε διάφορες περιοχές της χώρας, τo αλεύρι και το σιρόπι από το σταφύλι μπορούν να συνδυαστούν σε πολλά είδη από πίτες και αρτοσκευάσματα, από την κρητική πετιμεζόπιτα έως το φοινίκι της Τήνου, ένα παρόμοιο είδος πίτας με ελαιόλαδο, σιρόπι από σταφύλι, καρύδια, πορτοκαλόφλουδα και ρακί. Η πιο διαδεδομένη όμως χρήση του παχύρευστου σιροπιού που μας δίνει το σταφύλι είναι ως συντηρητικό των άλλων φρούτων. Σε όλη την Βόρεια Ελλάδα και σε αρκετά νησιά, για παράδειγμα, βρίσκουμε το ρετσέλι, κολοκύθα ή κυδώνι, δηλαδή, που διατηρείται στο πετιμέζι. Στην Κρήτη, το ρετσέλι περιχύνεται πάνω από τα σύκα για να γίνουν στη συνέχεια αυτά κομπόστα. Μακράν όμως η πιο ασυνήθιστη και - θα τολμούσα να πω- η πιο νόστιμη συνταγή με πετιμέζι είναι αυτή της Νάουσας. Εκεί, το σταφυλοσίροπο το λένε μέλι και το φτιάχνουν με το νοστιμότατο χυμό από την ποικιλία του ξινόμαυρου. Ένα από τα αγαπημένα τοπικά γλυκά είναι οι κόρες στο μέλι, ένα χυμώδες παρασκεύασμα με χοντροκομμένες μελιτζάνες που διατηρούνται στο σταφυλοσίροπο. Τρώγεται ως γλυκό του κουταλιού αλλά είναι ακόμη καλύτερο πάνω σε βουτυρωμένη μπομπότα - ένα πατροπαράδοτο γλύκισμα το οποίο ευτυχώς έχει επιζήσει μέχρι τις μέρες μας.


Πηγή: www.gourmed.gr

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Τα κρασιά που ταιριάζουν με τα πιάτα της κινέζικης κουζίνας.



Αν κάποιος σας προτείνει να δοκιμάσετε baijiu, κινεζικό κρασί δηλαδή, πρέπει να είστε προετοιμασμένοι ότι αυτό που θα πιείτε δεν θυμίζει σε τίποτα αυτά που στον υπόλοιπο κόσμο ονομάζουμε «κρασιά». Είναι προϊόν ζύμωσης ρυζιού, σπόρων και σπανιότερα φρούτων, μοιάζει πολύ με το σάκε της Ιαπωνίας και σερβίρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: σε μικρά κυπελλάκια, ζεστό, χλιαρό ή παγωμένο. Καταναλώνεται ως ποτό, αλλά χρησιμοποιείται ευρέως και στα πιάτα της κινεζικής κουζίνας. Οι περισσότεροι από τους Δυτικούς βρίσκουν το έντονο άρωμά του μάλλον ενοχλητικό -με επίγευση οξείδωσης και «εργοστασιακά» αρώματα-, τα οποία όμως σχεδόν εξαφανίζονται στο μαγείρεμα.

Ετσι, λοιπόν, εμείς σας προτείνουμε να σερβίρετε αυθεντικό κρασί με τις κινεζικές σπεσιαλιτέ, απολαμβάνοντας έτσι μία από τις πιο φινετσάτες κουζίνες του κόσμου.


Προσωπικά πιστεύω ότι φρουτώδη ροζέ από Μοσχοφίλερο ή Merlot, καθώς και ελαφρά κόκκινα κρασιά από Ξινόμαυρο ή Αγιωργίτικο, τους ταιριάζουν καλύτερα από αρωματικά λευκά τύπου Riesling τα οποία πολλοί προτείνουν ως ιδανικά. Φυσικά, ένα Sauvignon Blanc είναι ο τέλειος συνοδός για πιάτα με ελαφρώς σοταρισμένα θαλασσινά, spring rolls και won ton με λαχανικά ή γαρίδες. Οπως επίσης ένα «σεμνά» αρωματικό Viognier θα συνοδεύσει τέλεια τα διάφορα νουντλς, που συνήθως είναι πικάντικα. Γι’ αυτό ένα μπουκάλι λευκό κρασί είναι ιδανικό για να ανοίξει ένα κινεζικό δείπνο.

Στη συνέχεια, ροζέ και πάλι ροζέ, για τα γλυκόξινα πιάτα με χοιρινό ή γαρίδες ή κοτόπουλο. Η τραγανή πάπια με τις διάφανες πιτούλες, τα λαχανικά και τη σάλτσα δαμάσκηνου θα δέσει υπέροχα με ένα Ξινόμαυρο, ένα Pinot Noir και ένα χαρμάνι με βάση το Merlot. Oσο για τα πιάτα που περιέχουν κρέας μαγειρεμένο σε κατσαρόλα με πλούσιες σάλτσες, στραφείτε σε περισσότερες τανίνες, όπως αυτές ενός μονοποικιλιακού Syrah. Εκεί όπου τα λευκά αρωματικά, όπως το Gewurztraminer, δίνουν... ρέστα είναι στις συνταγές στις οποίες κυριαρχούν η γεύση και το άρωμα της ρίζας του τζίντζερ. 

Τέλος, μια σίγουρη λύση για ένα κινεζικό γεύμα είναι να σερβίρετε από την αρχή ώς το τέλος ένα αφρώδες λευκό ή ροζέ ξηρό κρασί, που ταιριάζει με όλα - ιδιαίτερα δε με τις τεμπούρες και τα dim sum.



Πηγή: www.oinoxoos.net
Κείμενο: Μερόπη Παπαδοπούλου

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Το κρέας θέλει το... κόκκινό του!




Και αυτή την Τσικνοπέμπτη, λοιπόν, θα μαζευτούμε όλοι γύρω από το τραπέζι για να ”παντρέψουμε” το κόκκινο κρέας με το κόκκινο κρασί. Πρόκειται όντως για ένα γάμο που κρατάει αιώνες, και θεωρείται από τους πιο επιτυχημένους. 

Θέλετε όμως να δούμε πολύ γρήγορα τους λόγους αυτού του επιτυχημένου ταιριάσματος; Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ή έχει ακούσει κανείς κατά καιρούς, ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ειδικοί προτείνουν σταθερά τον συνδυασμό του κόκκινου κρέατος με το κόκκινο κρασί είναι χημικός. Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει για την τανίνη, μία ουσία (φαινόλη) που απαντάται σε πολλά φυτά, χορταρικά και φρούτα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το σταφύλι και το τσάι. Στην περίπτωση του σταφυλιού, η τανίνη βρίσκεται στη φλούδα των κόκκινων/μαύρων ποικιλιών, γι’ αυτό και κατά τη ζύμωση του μούστου (που περιέχει τον χυμό, αλλά και τη σάρκα και τις φλούδες από το σταφύλι), η ουσία αυτή περνάει στο τελικό προϊόν, το κρασί. Η τανίνη είναι η ουσία που, είτε πίνουμε ένα γεμάτο κόκκινο κρασί είτε ένα δυνατό τσάι, μας αφήνει μία χαρακτηριστική αίσθηση στυφάδας και ξηρότητας στα ούλα. 

Ανάλογα με την ποικιλία του κρασιού και τα χαρακτηριστικά που ο οινοποιός θέλει να δώσει στο κρασί του μέσα από την οινοποίησή του, έχουμε τεράστιες διαφορές μεταξύ κρασιών σε επίπεδο τανικότητας. Και αν αναρωτιέστε γιατί όλος αυτός ο κόπος για μία ουσία που δημιουργεί μία αίσθηση που δεν ακούγεται τόσο ευχάριστη, πρέπει να ξέρετε ότι η ύπαρξη της τανίνης είναι απαραίτητη στο κόκκινο κρασί, τόσο για να εξισορροπεί τη δομή του, σε σχέση με όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του, όσο και για να αυξάνει τη δυναμική παλαίωσης, έτσι ώστε το κρασί να διατηρήσει τη ζωντάνια και το χαρακτήρα του σε βάθος χρόνου. 

Στη χημεία μας λοιπόν: είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι οι τανίνες προσαρτώνται στις λιπαρές πρωτεΐνες, και αυτό είναι το μυστικό του επιτυχημένου συνδυασμού του κόκκινου κρέατος με το κόκκινο κρασί. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Σημαίνει ότι όταν μία μπουκιά από το νόστιμο και λιπαρό παϊδάκι μας ακολουθείται από μία γουλιά κόκκινο κρασί, οι τανίνες ”μαζεύουν” από τα τοιχώματα του στόματός μας τις λιπαρές πρωτεΐνες και μας απαλάσσουν γρήγορα από τη λιγωτική αίσθηση που θα είχαμε αλλιώς.
Έτσι εμείς, με το στόμα μας φρέσκο και ανανεωμένο, συνεχίζουμε δριμύτεροι τον αφανισμό κάθε μορφής ψητού κόκκινου κρέατος (και όχι μόνο) που βρίσκεται μπροστά μας!


Η Τσικνοπέμπτη προσφέρεται για να απολαύσουμε καλό κρέας, καλό κρασί και, πάνω απ’ όλα, καλή παρέα! 
Εις υγείαν!



του Θεόδωρου Λέλεκα

Πηγή: www.in2life.gr

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Το σύμπαν όλο βρίσκεται μέσα σε ένα ποτήρι κρασί




Ένας ποιητής είπε κάποτε: «Το σύμπαν όλο βρίσκεται μες σ’ ένα ποτήρι κρασί». Και ίσως ποτέ να μη μας είναι σαφές τι εννοούσε ακριβώς μ’ αυτή του την κουβέντα, γιατί, ως γνωστόν, οι ποιητές δε γράφουν για να τους καταλάβουμε εμείς.

Είναι όμως αλήθεια πως αν κοιτάξουμε ένα ποτήρι κρασί από πολύ κοντά θα δούμε όλο το σύμπαν μέσα. Θα δούμε μέσα φαινόμενα της φυσικής: Το υγρό που στροβιλίζεται και εξατμίζεται ανάλογα με τον αέρα και τη ζέστη, την αντανάκλαση στο γυαλί.


Και, φυσικά, τα άτομα που, ναι μεν δε βλέπουμε, μα υπάρχουν στη φαντασία μας μέσα. Το γυαλί είναι η απόσταξη της πέτρας και κρύβει στη σύνθεσή του το μυστικό της ηλικίας του σύμπαντος και της εξέλιξης των άστρων.


Ποια αλλόκοτη παράταξη στοιχείων χημικών, βρίσκει κανείς στο κρασί; Και πώς βρεθήκανε κει; Θα βρει κανείς τα ένζυμα, τα προϊόντα και υπόπροϊόντα. Μες στο κρασί θα βρεις εξάλλου και μια τρανή γενίκευση: Πως όλη η ζωή είναι κι αυτή μια ζύμωση.


Δεν μπορείς όμως τη χημεία του κρασιού ν’ ανακαλύψεις χωρίς να αρρωστήσεις — όπως συνέβη στον Παστέρ. Και πόσο ζωντανό αυτό το κόκκινο που αποτυπώνεται στο συνειδητό εκείνου που το βλέπει; Ακόμα κι αν το μικρό μας μυαλό, επειδή το βολεύει, χωρίζει αυτό το ποτήρι κρασί, αυτό το σύμπαν, σε μέρη —φυσική, βιολογία, γεωλογία, αστρονομία, ψυχολογία, και τα λοιπά— εσείς να θυμόσαστε: Η φύση αυτό δεν το ξέρει!


Γι΄αυτό εμείς ας το ενώσουμε ξανά, κι ας μη ξεχνάμε ποιος είναι τελικά ο προορισμός του. Μια τελευταία απόλαυση: Ας το πιούμε κι ας συναντήσουμε τη λήθη!


 και μια πολύ ωραία γραφική απεικόνιση:





Πηγή: http://antikleidi.com