Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Μήλο και κρασί: 2 σύμμαχοι για τον οργανισμό




Δύο έρευνες σχετικά με τη διατροφή μας και συγκεκριμένους κινδύνους που αυτή μπορεί να αποτρέψει ήρθαν πρόσφατα στο φως. Η πρώτη αφορά το μήλο, γνωστό για τις ευεργετικές του ιδιότητες, σημαντικές για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, την πρόληψη εγκεφαλικού και εμφράγματος. Σύμφωνα με βρετανούς επιστήμονες του πανεπιστημίου της Οξφόρδης που μελέτησαν υπολογιστικά μοντέλα, προλαμβάνει τον καρδιαγγειακό κίνδυνο μέσω της λειτουργίας των στατινών, των ουσιών που δρουν κατά της χοληστερόλης.

Αντίστοιχα η δεύτερη, έρχεται να ενισχύσει αυτό που ισχύει για το κρασί, μέσα από μελέτες χρόνων. Συνηγορεί πως η καθημερινή ισορροπημένη κατανάλωση κρασιού, ειδικά κόκκινου, προλαμβάνει συμπτώματα καρκίνου, ενισχύοντας παράλληλα την καλή λειτουργία της καρδιάς. Κι αυτό αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά από τα λόγια του αναπληρωτή καθηγητή Βιοϊατρικών Επιστημών Ilhem Messaoudi, του Πανεπιστημίου Ιατρικής της Καλιφόρνια: «Για τον μέσο άνθρωπο το να συνοδεύει το γεύμα του με ένα ποτήρι κρασί, συμβάλλει θετικά στη υγεία του και την καρδιαγγειακή λειτουργία». 

www.in2life.gr

Φελλός: Ό,τι πιο φυσικό για το κρασί μας



Λέγεται ότι ένας από τους πιο οικείους ήχους στην καθημερινότητά μας, και ο οποίος μάλιστα είναι συνυφασμένος με την χαρά και την απόλαυση, είναι αυτός που κάνει ο φελλός όταν βγαίνει από ένα μπουκάλι κρασιού. Για τους περισσότερους, αν όχι για όλους μας, φελλός και κρασί είναι έννοιες απόλυτα ταυτισμένες, παρά τις διάφορες εναλλακτικές λύσεις σφράγισης του μπουκαλιού που έχουν επινοηθεί τα τελευταία χρόνια.

Ο φελλός είναι ένα απόλυτα φυσικό προϊόν που παράγεται από τον φλοιό του φελλόδεντρου, μιας ειδικής ποικιλίας δρυός (Quercus Suber L). Μετά από ειδική επεξεργασία, κόβεται και εφαρμόζεται στη φιάλη για να την σφραγίσει και να περάσει μαζί της το υπόλοιπο της ζωής της. Βεβαίως ο φελλός δεν είναι ένα απλό πώμα, αλλά ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι του εμφιαλωμένου κρασιού, καθώς συμβάλλει με τον τρόπο του στην εξέλιξη/παλαίωση του κρασιού, όσο αυτό είναι στο μπουκάλι.

Για την ιστορία (και τη γεωγραφία) 

Το φελλόδεντρο συναντάται αποκλειστικά στη Μεσόγειο. «Πατρίδα» του θεωρείται η Πορτογαλία, καθώς φύεται σε ολόκληρη, ουσιαστικά, τη χώρα και αποτελεί βασική πρώτη ύλη προϊόντων με μεγάλη εξαγωγική σημασία για αυτήν. Το συναντάμε επίσης στο τμήμα της Ισπανίας που συνορεύει με την Πορτογαλία, στην Δυτική Ιταλία και τη Σικελία, καθώς και σε κομμάτια της Βόρειας Αφρικής που βρέχονται από τη Μεσόγειο (Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία). Πρόκειται για δέντρο που ζει μέχρι και 200 χρόνια, στην διάρκεια των οποίων έχει τη δυνατότητα να αναπαράξει τον φλοιό του ως και 18 φορές. 

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα φελλόδεντρα ήταν από τα βασικά είδη δέντρων της Μεσογείου πριν από 25 εκατομμύρια χρόνια, καθώς ήταν από τα μόνα που μπορούσαν να αντέξουν το πολικό ψύχος που υπήρχε τότε στην περιοχή, λόγω του χοντρού φλοιού τους. Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους λαούς που χρησιμοποίησαν τον φελλό στην καθημερινή τους ζωή, τόσο για να σφραγίσουν δοχεία με κρασί και ελαιόλαδο, όσο και για να διατηρούν τα δίχτυα του ψαρέματος στην επιφάνεια και να στεγανοποιούν τις σόλες από τα σανδάλια τους. Ο πρώτος άνθρωπος, ωστόσο, που εμπνεύστηκε τη χρήση του φελλού για την σφράγιση της γυάλινης φιάλης του κρασιού ήταν ο, διάσημος πλέον, καλόγερος (Dom) Pierre Perignon, ο οποίος και τον καθιέρωσε ως το βασικό πώμα για κρασί, μέχρι και τις μέρες μας.

Γιατί φελλός; 

Ο φελλός έχει πολλά πλεονεκτήματα, τα οποία τον έχουν καταστήσει απαραίτητο στην οινοποιία εδώ και αιώνες. Είναι 100% φυσικό και ανακυκλωσιμο προϊόν, είναι ελαφρύ και στεγανό, ενώ ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικά εύκαμπτο (μπορεί να συμπιεστεί στο μισό του μεγέθους του και να επανέλθει αμέσως στο ακέραιο). 

Το βασικό του πλεονέκτημα όμως είναι η μοναδική μοριακή του σύνθεση, η οποία του προσδίδει ζωτική σημασία στην εξέλιξη ενός κρασιού. Κι αυτό γιατί, ενώ σφραγίζει με αποτελεσματικότητα το μπουκάλι, προστατεύοντας το κρασί από το οξυγόνο και οποιοδήποτε άλλο εξωτερικό παράγοντα, είναι αρκετά διαπερατός, ώστε να επιτρέπει την εισροή απειροελάχιστης ποσότητας αέρα στη φιάλη, σε βάθος χρόνου. Αυτή η τελευταία λειτουργία παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του κρασιού, όσο αυτό παλαιώνει σε ένα κελάρι ή σε μια κάβα.
Ένα βασικό πρόβλημα 


Ως φυσικό προϊόν, ωστόσο, ο φελλός έχει και κάποιες αδυναμίες. Η πιο γνωστή και σημαντική από αυτές είναι το γεγονός ότι περιέχει φυσικούς μύκητες οι οποίοι μπορεί να επιμολυνθούν από διάφορα στοιχεία στο περιβάλλον και να παράξουν μία χημική ουσία που ονομάζεται Τριχλωροανισόλη (TCA). Η ουσία αυτή έχει μία πολύ δυσάρεστη οσμή, που μοιάζει με μούχλα, κλεισούρα, βρεμένο χαρτόνι, κλπ. Αν η ουσία TCA προσβάλει έναν φελλό, τότε η δυσοσμία θα μεταδοθεί και στο κρασί, καθιστώντας το, όπως λέγεται, «φελλομένο». Η επιρροή της στο κρασί είναι μη αναστρέψιμη, γι αυτό και το κρασί δεν θεωρείται κατάλληλο προς κατανάλωση. Σε ένα εστιατόριο επιστρέφεται και αντικαθίσταται, μαζί με τα ποτήρια στα οποία, ενδεχομένως, έχει ήδη σερβιριστεί.
Το πρόβλημα αυτό θεωρείται μείζον, γι αυτό και η βιομηχανίες φελλού επενδύουν τεράστια ποσά στην έρευνα για να μπορέσουν να το ελαχιστοποιήσουν. Σήμερα, διάφορες έρευνες ανά τον κόσμο έχουν αποφανθεί ότι το ποσοστό των φελλών που μολύνονται από την ουσία TCA και καθιστούν τα κρασιά «φελλομένα» κυμαίνεται από 1 εως 7%. Οι ίδιες οι εταιρείες παραγωγής φελλού παραδέχονται ότι το πρόβλημα δεν γίνεται να εξαλειφθεί τελείως, ωστόσο αγωνίζονται να το μειώσουν όσο μπορούν περισσότερο. Οι ανταγωνιστές τους, παράλληλα, καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να τους αποσπάσουν μερίδιο αγοράς (αυτή τη στιγμή ο φελλός έχει πάνω από 70% παγκοσμίως) εισάγοντας στην αγορά νέα είδη πωμάτων από γυαλί, συνθετικό ή και μεταλλικά βιδωτά πώματα.

Έχει μέλλον ο φελλός; 


Όλα δείχνουν ότι ο φελλός θα παραμείνει άρρηκτα συνδεδεμένος με το κρασί για πολύ καιρό ακόμα. Οι μεγάλες εταιρείες φελλού καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για τη σωστή διαχείριση της φυσικής αυτής πρώτης ύλης (sustainability), ενώ τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν σταθερά αυξητικές τάσεις σε πωλήσεις και μερίδια αγοράς. Επιμένουν δε ότι καμία βιομηχανική τεχνολογία δεν θα καταφέρει να συνδυάσει την προστασία του κρασιού και την συμβολή στην παλαίωσή του με τον ρομαντισμό και την επιτυχία που αδιαμφισβήτητα το κάνει εδώ και αιώνες ο φελλός. 

Φελλός – μόνο στο κρασί; 

Μπορεί ο βασικός προορισμός του φελλού ως πρώτη ύλη να είναι η οινοποιία, ωστόσο έχει πολλές ακόμα εφαρμογές, κάποιες από τις οποίες μπορεί να μην φανταζόμαστε. Έτσι, λόγω της στεγανότητας, του χαμηλού βάρους και των άλλων πλεονεκτημάτων του, χρήση φελλού έχουμε στην πατωματοποιία, στη μόδα (ειδικά σε αξεσουάρ όπως τσάντες και παπούτσια), στην αυτοκινητοβιομηχανία (ειδικά στην διαμόρφωση των εσωτερικών των αυτοκινήτων), καθώς και στην κατασκευή διαστημοπλοίων! 

Στην κάβα μας 

Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να εξασφαλίσουμε ότι κανένα από τα κρασιά στο σπίτι μας ή στην κάβα μας δεν είναι φελλομένο. Μπορούμε όμως να κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε τους φελλούς των κρασιών μας σε τέλεια «φόρμα». Για να γίνει αυτό, συντηρούμε τα κρασιά μας σε ελεγχόμενες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, αλλά πάνω από όλα σε οριζόντια θέση για να βρέχεται συνεχώς ο φελλός από το κρασί. Με αυτόν τον τρόπο, ο φελλός σε κάθε μπουκάλι θα διατηρήσει το σωστό σχήμα και την τέλεια ευκαμψία του, και το οξυγόνο που θα τον διαπεράσει θα είναι ελάχιστο και ελεγχόμενο – όχι ανεξέλεγκτο, με κίνδυνο να αλλοιώσει το κρασί μας, οξειδώνοντάς το. 

Εις υγείαν! 


Πηγή: www.in2life.gr

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Έρευνα: Το αλκοόλ δεν παχαίνει!




Ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, όμως υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι το αλκοόλ δε βλάπτει την υγεία και δε μας προσθέτει περιττά κιλά.

Οι διατροφολόγοι συνιστούν να αποφεύγουμε το αλκοόλ αν θέλουμε να χάσουμε βάρος, καθώς μας επιφορτίζει με περιττές θερμίδες. Ωστόσο, η Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου υποστηρίζει ότι ένα ποτήρι κρασί περιέχει τις ίδιες θερμίδες με ένα κομμάτι τούρτα. Παράλληλα, το Βρετανικό Ίδρυμα Διατροφής δηλώνει ότι δύο ποτήρια μπύρας ισοδυναμούν σε θερμίδες με ένα μπολ σαντιγί.

Δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα που να δείχνουν ότι το αλκοόλ είναι παχυντικό.

Μάλιστα, ο Τσαρλς Λίμπερ, καθηγητής από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ο οποίος είχε μελετήσει επί σειρά ετών την επίδραση του αλκοόλ στον οργανισμό, απέρριψε διά παντός τη φήμη ότι το αλκοόλ επηρεάζει αρνητικά το βάρος.

Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι το αλκοόλ όχι μόνο δεν είναι παχυντικό, αλλά μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο εκδήλωσης παχυσαρκίας.

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Δανίας πραγματοποίησαν μελέτη σε 43.500 άτομα σε περίοδο έξι ετών διαπίστωσαν ότι όσοι καταναλώνουν συστηματικά αλκοόλ έχουν την τάση να παίρνουν λιγότερο βάρος από όσους πίνουν σπάνια.

Επίσης, οκταετής μελέτη που αφορούσε σε 49.300 γυναίκες και διεξήχθη από το Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου έδειξε ότι οι γυναίκες που καταναλώνουν κάτω από 30 γραμμάρια αλκοόλ την ημέρα έχουν έως και 24% λιγότερες πιθανότητες να πάρουν βάρος σε σχέση με όσες δεν πίνουν.

Τέλος, μελέτη που κάλυπτε περίοδο δέκα ετών και πραγματοποιήθηκε από το Αμερικάνικό Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων έδειξε ότι οι συστηματικοί «πότες» παίρνουν λιγότερο βάρος και η κατανάλωση αλκοόλ δεν αυξάνει τον κίνδυνο παχυσαρκίας.

Τυριά, αλλαντικά και κρασί




Το κρασί και το τυρί έχουν πολλά κοινά σημεία. Είναι προϊόντα ζυμώσεων, ωριμάζουν, έχουν άρωμα που οφείλεται στην πρώτη ύλη, στην ζύμωση, στην ωρίμανση. Επίσης έχουν ανάγκη από προσεκτική συντήρηση. Ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι για τα τυριά, όπως και για τα κρασιά, έχει αναπτυχθεί η έννοια Ονομασιών Προέλευσης.

Οι πρωτεΐνες των τυριών ενώνονται στο στόμα με τις τανίνες των ερυθρών κρασιών, μειώνοντας τη στυφή αίσθηση και κυρίως την πικρή γεύση. Όμως δεν αποτελεί κανόνα ότι τα ερυθρά κρασιά συνοδεύουν οποιοδήποτε τυρί. Το ταίριασμα τυριού και κρασιού μπορεί να δημιουργήσει εξαιρετικά επιτυχημένη ένωση. Κάθε τυρί έχει την ιδιαίτερη σύστασή του, που δίνει τη γευστική και αρωματική αίσθησή του. Ένα απαλό κρασί δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με ένα δυνατό κρασί και ένα λεπτό σε γεύση τυρί δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με ένα κρασί που έχει έντονους γευστικούς χαρακτήρες. Γι’ αυτό ένα τυρί καπνιστό, ταιριάζει δύσκολα με ένα λεπτό αρωματικό κρασί ή ένα παλαιωμένο ερυθρό.

Τα γλυκά συστατικά του τυριού είναι αμινοξέα που παράγονται από τη διάσπαση των πρωτεΐνών στο στάδιο της ωρίμανσης. Η περιεκτικότητα του τυριού σε γλυκά συστατικά είναι λοιπόν ένας παράγοντας που ρυθμίζει το ταίριασμα των τυριών και κρασιών, ιδιαίτερα των κόκκινων που δεν ανέχονται τις έντονα γλυκές αλμυρές ή ξινές γεύσεις.

Τυριά μαλακά και τυριά σκληρά

Τυριά όπως το γκούντα και το ένταμ στα οποία η απομάκρυνση της υγρασίας γίνεται με συμπίεση, είναι σκληρά. Είναι τυριά γλυκά γιατί ωριμάζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχουν πολλά λιπαρά και μικρή οξύτητα. Η έλλειψη οξύτητας τα κάνει να ταιριάζουν με ερυθρά κρασιά, ιδιαίτερα με αυτά που έχουν αρκετές τανίνες.

Το ίδιο συμβαίνει με τυριά όπως η γραβιέρα και το έμενταλ που είναι επίσης σκληρά και όπου η απομάκρυνση της υγρασίας έχει γίνει με συμπίεση και επιπλέον αναθέρμανση. Γι’ αυτό το λόγο είναι πιο λιπαρά, πιο γλυκά, πιο φρουτώδη, πιο αρωματικά γιατί ωριμάζουν περισσότερο χρόνο. Η έντονα γλυκιά γεύση τα κάνει όμως ασυμβίβαστα με ερυθρά κρασιά πλούσια σε τανίνες, που δεν ανέχονται έντονα γλυκιές γεύσεις και γι’ αυτό πίνονται κατά προτίμηση με λευκά ή ερυθρά που στερούνται στυφών συστατικών.

Μαλακά τυριά είναι αυτά που δεν έχουν συμπιεστεί, με αποτέλεσμα να έχουν μαλακή μάζα και μικρότερη σχετικά περιεκτικότητα σε λιπαρά. Ορισμένα από τα μαλακά τυριά, όπως το κουλουμέρ και το μπρί, αποκτούν ιδιορρυθμίες και δριμείες οσμές, αποτέλεσμα ιδιαίτερων ζυμώσεων από μύκητες όπως αυτοί του κρασιού, κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης. Τα μαλακά τυριά που έχουν αυξημένη περιεκτικότητα σε νερό, για να συντηρηθούν έχουν ανάγκη από αυξημένη περιεκτικότητα σε γαλακτικό οξύ ή αλάτι.

Η φέτα, το κατ’ εξοχήν ελληνικό τυρί χάρη στη χαμηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, αντέχει οποιοδήποτε έδεσμα, ιδιαίτερα όταν αυτό είναι λιπαρό, με αποτέλεσμα να ταιριάζει με βαριά φαγητά και να τα συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια του γεύματος, αντίθετα με άλλα τυριά που έχουν λεπτότερη γεύση και λιγότερα λιπαρά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντέξουν οποιοδήποτε έδεσμα και να καταναλώνονται μόνα τους στο τέλος του γεύματος.

Στη μεγάλη οικογένεια των μπλε τυριών, όπως το ροκφόρ, η γκοργκοντζόλα και το στίλτον που είναι ημίσκληρα, ανήκουν τυριά που έχουν υποστεί ωρίμανση με δράση μυκητών που δίνει σ’ αυτά έντονο γευστικό αποτέλεσμα. Δεν ταιριάζουν με τα ερυθρά κρασιά, τα δε λευκά, τα εξαφανίζουν τελείως. Μόνο αρωματικά, γλυκά κρασιά μπορούν να αντέξουν την πικάντικη γεύση τους.

Πετυχημένοι συνδυασμοί τυριών και κρασιών είναι το γκούντα, το ρεγκάτο, το τσένταρ, η κοπανιστή και το ροκφόρ. Το Μαι Ζίτσα, με έμμενταλ, ρεγκάτο, κοπανιστή, γκοργκοντζόλα και με μπλου στίλτον. Το Ασύρτικο, με τσένταρ, γκούντα παλαιωμένο, φέτα, μανούρι και μπλου στίλτον. Ένα ροζέ από Ξινόμαυρο, με ρεγκάτο, τσένταρ, και παρμεζάνα. Μια Νεμέα περασμένη από βαρέλι με τσένταρ και παρμεζάνα. Μια Νάουσα, με προβολόνε, παρμεζάνα και γκούντα παλαιωμένο. Καμπερνέ και Λημνιό από τις πλαγιές Μελίτωνα με παρμεζάνα και γκούντα. Ρετσίνα με τσένταρ, φέτα και μετσοβόνε.

Αλλαντικά

Στα αλλαντικά το είδος του κρέατος που συμμετέχει, η αναλογία κρέατος με λίπος, το πόσο χοντροκομμένο είναι το κρέας, ο τρόπος διατήρησης, και τέλος τα καρυκεύματα που χρησιμοποιούνται, έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών ειδών αλλαντικών. Μπορούμε να τα χωρίσουμε σε βραστά, που γίνονται με θέρμανση, και σε αέρος, που είναι όσα γίνονται με ζύμωση η οποία τους δίνει ξινή γεύση. Τέλος, υπάρχουν αλλαντικά που είναι από ολόκληρα κομμάτια κρέατος, όπως το ζαμπόν.

Ανάλογα με τον τρόπο κατανάλωσης μπορούν να χωριστούν σε δυο μεγάλες ομάδες. Αυτά που τρώγονται κρύα και αυτά που τρώγονται ζεστά. Γενικά τα βραστά συνδυάζονται αρκετά καλά με το κόκκινο κρασί χάρη στο λίπος που περιέχουν. Τα αέρος, αντίθετα, λόγω της μεγάλης οξύτητας, αποτρέπουν από το να συνοδέψουμε με το κρασί. Αν επιμένετε χρησιμοποιήστε ένα λευκό κρασί με όσο το δυνατό μεγαλύτερη οξύτητα.

Η μορταδέλα λόγω της κανέλας που περιέχει και το πατέ έχουν καλή αρμονία με τα λευκά κρασιά και πολύ μεγάλη με τα κόκκινα. Τα λουκάνικα φρανκφούρτης όπως και τα χωριάτικα έχουν πολύ καλή αρμονία τόσο με τα λευκά όσο και τα ερυθρά κρασιά. Το ίδιο καλή αρμονία έχει το πατέ και το ζαμπόν με πράσινο πιπέρι, ιδιαίτερα με ερυθρά κρασιά. Το ζαμπόν που είναι ένα από τα κατεξοχήν καταναλώσιμα αλλαντικά, συνδυάζεται με τα λευκά κρασιά.

Πηγή: http://www.gourmed.gr 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Αποστάγματα αλά ελληνικά




Στην καρδιά των ελληνικών σταφυλιών κρύβεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Είναι το απόσταγμα του καρπού της αμπέλου, του κρασιού και των στεμφύλων, κι είτε το λένε τσίπουρο ή ρακή είτε απόσταγμα οίνου, τούτο κρύβει μέσα του όλη τη φρεσκάδα και τη μυρωδιά της ελληνικής γης. Ας το απολαύσουμε, ευχόμενοι Καλή Χρονιά για όλους μας…

Στις γιορτινές συναθροίσεις πάντα υπάρχει χώρος για ένα καλό απόσταγμα, φρέσκο ή παλαιωμένο, και καλό είναι να το φροντίζουμε όπως του αρμόζει. 

Τα φρέσκα αποστάγματα είναι προτιμότερο να πίνονται κρύα από το ψυγείο για να είναι δροσερά από μόνα τους και να μην χρειάζεται να αναμειχθούν με πάγο, ενώ τα παλαιωμένα πίνονται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος και αντίθετα από τα πρώτα είναι συνήθως ο επίλογος ενός δείπνου, μόνα τους ή με κάποιο γλυκό παρτενέρ.

Τούτα τα τελευταία σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος των χρόνων παλαίωσης, γεγονός που μας επιβάλλει να τα περιποιηθούμε, σερβίροντάς τα σε όμορφα κολονάτα ποτήρια, με στρογγυλή και ευρύχωρη τουλίπα, γνωστά κι ως balloon ή ως ποτήρια του κονιάκ, με καθόλου έως το πολύ 1 πάγο.

Το πνεύμα του άμβυκα

Η απόσταξη είναι μια μαγική διαδικασία. Αν τύχει και βρεθείς εκείνη την ώρα στο αποστακτήριο, τα ζεστά αρώματα του αλκοόλ θα σου μείνουν αξέχαστα. Αυτή η συμπύκνωση των αρωμάτων από τη θέρμανση της πρώτης ύλης, σε ένα πανέμορφο περίτεχνο μπουκέτο, εξαρτάται πολύ από τη μαεστρία του αποσταγματοποιού, στην οποία έγκειται η ποιότητα κι η φινέτσα του ποτού, προϊόν που προκύπτει από τα τσάμπουρα ή στέμφυλα ή αλλιώς τα υπολείμματα της πίεσης των κρασοστάφυλων, απαλλαγμένα όμως από τον μούστο. 

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η εξειδίκευση στο κομμάτι των ποτών και των τροφίμων, οδηγεί αρκετούς οινοποιούς και αποσταγματοποιούς στην χρήση μιας πιο ευγενούς πρώτης ύλης για την παραγωγή αποσταγμάτων, η οποία δεν είναι άλλη από το ίδιο το κρασί. Αποτέλεσμα είναι στις μέρες μας να υπάρχουν εξαιρετικά αποστάγματα βασισμένα σε προσεκτικά διαλεγμένη πρώτη ύλη, τα οποία αναβαθμίζονται περαιτέρω μέσω της παλαίωσης.

Παλαιωμένα αποστάγματα 

Προικισμένα με βάθος και πολυπλοκότητα, τα γλυκά χρώματα του μελιού και της καραμέλας, με αποχρώσεις από κεχριμπάρι και ηλιοτρόπιο, τα αποστάγματα που έχουν μεγαλώσει μέσα σε βαρέλι συμπυκνώνουν στο ζενίθ χρώματα, αρώματα και γεύσεις. Η επίδραση του βαρελιού κι ο χρόνος που κυλά, τους χαρίζουν σκούρες ανταύγειες, καραμελένιο κι ολοένα πιο πυκνό χρώμα. Αρώματα περισσότερο πολύπλοκα και πιο συμπυκνωμένα γεννιούνται στη μύτη, ενώ η αίσθηση της πρώτης ύλης παίρνει δευτερεύουσα θέση και, παρόλο που εξακολουθεί να πλανιέται η αύρα του κρασιού, η ένταση στην όσφρηση καθίσταται σύντομη αλλά περισσότερο πυκνή. 

Η επίδραση του χρόνου, το οξυγόνο και το βαρέλι γίνονται σκαλοπάτια για πιο «ανεβασμένα», ζεστά, επιβλητικά και γλυκά αρώματα. Η γεύση, ακολουθώντας το σύνολο της συμπύκνωσης, γίνεται πιο γεμάτη και μεστή, με τη γλύκα και την παχύρρευστη υφή του αλκοόλ να δυναμώνουν το σύνολο, που έχει δανειστεί στοιχεία δριμύτητας από το βαρέλι που το φιλοξενεί.

Οι μεγάλες τους αγάπες 

Το τσίπουρο, όπως είναι γνωστό άλλωστε, ταιριάζει πολύ με μεζεδάκια της στεριάς, και ξέρω πολλούς που το προτιμούν από το ούζο σαν παρέα και για τους θαλασσινούς μεζέδες. Πιο εκλεκτές επιλογές και περισσότερο ταιριαστές με το γιορτινό κλίμα είναι τα καπνιστά ψάρια, όπως επίσης και τα αυγά ψαριών, βλ. αυγοτάραχο. 

Ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως ένα καλοφτιαγμένο, ντελικάτο απόσταγμα πάει πολύ καλά με τα σιροπιαστά και ξηροκαρπάτα γλυκά, όπως ο μπακλαβάς, η Κοπεγχάγη, η καρυδόπιτα. Όσο για τα παλαιωμένα αποστάγματα, είναι ιδανικά ως απεριτίφ, ταιριάζουν δε καταπληκτικά με πούρο. Αν αποφασίσετε να τα συνδυάσετε με κάποιο επιδόρπιο, δοκιμάστε τάρτες με φρούτα και ξηρούς καρπούς, αλλά και ελαφριά γλυκά με καραμέλα, πουτίγκες και μελομακάρονα.

Πηγή: http://www.icookgreek.com

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση από φελλούς



Στολίστε το σπίτι σας με φελλούς. Απλά και οικονομικά!
Για εσάς που σας αρέσει να δημιουργείτε και να φτιάξετε μόνες σας την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του σπιτιού σας ή να ανανεώσετε μερικά από τα στολίδια σας, μια έξυπνη και καλή ιδέα είναι να αξιοποιήστε τους φελλούς που σας περισσεύουν από τα διάφορα μπουκάλια κρασιού. Εύκολα και χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψετε χρήματα, μπορείτε να φτιάξετε έξυπνα και εντυπωσιακά στολίδια με φελλούς κάνοντας τους καλεσμένους σας να μιλούν για το Christmas deco του σπιτιού σας. Εσείς απλά αφήστε τη φαντασία σας να ταξιδέψει και μπείτε στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Τα υλικά που θα χρειαστείτε είναι πολλοί φελλοί, μια δυνατή ειδική κόλλα, κόκκινες κορδέλες, μεταλλικά συρματάκια, παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε σύμφωνα με το στυλ του σπιτιού σας.

Δείτε μερικές φωτογραφίες και πάρτε ιδέες για το πώς να φτιάξετε τα στολίδια σας:

 Καρφώστε τους φελλούς με συρματάκια στη βάση ενός στεφανιού και προσθέστε μερικά γκι ανάμεσα τους.

Χριστουγεννιάτικα στολίδια από φελλούς.

Βάλτε σε μια γυάλα ένα ψηλό ποτήρι και ρίξτε φελλούς ανάμεσα στο χώρο που δημιουργείται. Ανάψτε ένα ρεσώ  μέσα στο ποτήρι και έτοιμο!

Κρεμάστε μπάλες από φελλούς. Καλή ιδέα και για τον εξωτερικό σας χώρο.

Δέστε μερικούς φελλούς με σχοινί σε ό,τι σχήμα θέλετε και φτιάξτε ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι.

Προσθέστε παλιά χριστουγεννιάτικα στολίδια στις δημιουργίες σας από φελλούς.

Κόψτε κομματάκια από φελλούς και δώστε το σχήμα που θέλετε στα στολίδια σας.


 Αν δεν έχετε πολλούς φελλούς, κολλήστε μερικούς σε μια βάση στεφανιού και βάλτε στολίδια ανάμεσα τους.


Τυλίξτε τους φελλούς με διάφορα χαρτάκια και δώστε στο χριστουγεννιάτικο δεντράκι σας το ύφος που θέλετε.


Γυάλινα μπουκάλια: Φτιάξε φωτιστικό και όχι μόνο!




Φτιάξτε πανεύκολα καπέλο για το φωτιστικό σας, θήκες για κεράκια και ότι άλλο σας έρθει με γυάλινα μπουκάλια!
Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να επιλέξετε γυάλινα μπουκάλια της αρεσκείας και να κόψετε τον πάτο τους! Η κοπή του πάτου ενός γυάλινου μπουκαλιού δεν είναι και τόσο δύσκολη!
Θα χρειαστείτε ασετον, χοντρό βαμβακερό νήμα, ένα αναπτήρα και γυαλόχαρτο.
Στο σημείο που θέλετε να κόψετε το μπουκάλι τυλίξτε γύρω του το νήμα (5-6 στροφές) και δεστε το καλά. Μετά τραβήξτε το τυλιγμένο νήμα, βγάλτε το από το μπουκάλι και βουτήξτε το στο ασετον να ποτίσει. Επανατοποθετήστε το νήμα στο μπουκάλι. Πάνω από τον νεροχύτη (ή σε μια κατσαρόλα) που έχετε γεμίσει με κρύο (πολύ κρύο)νερό, βάλτε φωτιά στο νήμα πάνω στο μπουκάλι.Κρατήστε το μπουκάλι από το λαιμό του, ελαφρά ανασηκωμένο (με τη βάση του προς τα πάνω). Όσο το νήμα καίγεται, θα πρέπει να περιστρέφετε αργά το μπουκάλι ώστε να καίγεται ομοιόμορφα. Όταν σβήσει η φωτιά βουτήξτε απότομα το μπουκάλι μέσα στο κρύο νερό. Σε ελάχιστο χρόνο, το κάτω τμήμα του μπουκαλιού θα αποκοληθεί πολύ απαλά (χωρίς θόρυβο και χωρίς να τιναχτούν γυαλιά ή νερά). Τέλος τρίψτε με γυαλόχαρτο το σημείο κοπής.
Δείτε το βίντεο για να καταλάβετε καλύτερα: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=yHWYjMlYH50


Για το φωτιστικό οροφής πάρτε το καλώδιο του ντουί, περάστε το μέσα από το μπουκάλι και συνδέστε το στο ταβάνι.

Μπορείτε ακόμη να βάλετε μέσα κεράκια και διακοσμήσετε το χώρο σας!

Πηγή: http://arkoyda.gr


Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Κόκκινο με κρέας... είναι αλήθεια;




Η έντονη επιθυμία της πραγματικής απόλαυσης, αγαπητοί μου αναγνώστες, μας κατευθύνει σε ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο. Είναι σίγουρο ότι δεν πίνουμε, ούτε τρώμε όπως παλαιότερα. Η αναζήτηση της γευστικής ηδονής είναι μια καινούργια διάσταση, που τείνει να εξαπλωθεί σ’ όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.

Σήμερα υπάρχει ανάγκη να θρέψουμε το πνεύμα μας, τρέφοντας το σώμα μας, με τις ποικιλίες και ποιότητες των κρασιών και εδεσμάτων. Τέλεια γευστική ηδονή δεν υπάρχει. Καθένας από μας, ανάλογα με την προσωπικότητά του, τις απαιτήσεις του, την καλλιέργειά του και τις εμπειρίες του, προσπαθεί να δώσει στην χαρά του τραπεζιού μια έννοια και αξία. Στο τεράστιο αυτό γαστρονομικό λοιπόν θέμα θα προσπαθήσουμε εμείς να δώσουμε την δική μας.

Ο ιδανικός συνδυασμός πιάτων και κρασιών είναι το ψυχολογικό προϊόν, που προσφέρει στην ανθρώπινη ύπαρξη μια ξεχωριστή χαρά και απόλαυση στη ζωή. Ο αληθινός μύστης των αυθεντικών γεύσεων είναι ο οραματιστής εκείνος, που εμποδίζει τον κόσμο να γλιστρήσει στην βιομηχανοποίηση των αισθήσεων. Είναι ουσιαστικά ένας φιλόσοφος, ένας ανθρωπιστής, που μοιράζεται με όλους τις χάρες της επίγειας αυτής ζωής.

Ωστόσο πιστεύω ότι είναι κάπως παρακινδυνευμένο να προτείνουμε κάποιο συγκεκριμένο κρασί με κάποιο πιάτο, αποκλείοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, πολλούς άλλους πετυχημένους συνδυασμούς. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στα τυπικά και κλασσικά χαρακτηριστικά κρασιών που παράγονται σε μια περιοχή, με στόχο να βρούμε τις γεύσεις που πιθανόν να ταιριάζουν.

Έτσι είναι φρονιμότερο ν’ αρχίσουμε από τους τύπους των κρασιών και τους τύπους των εδεσμάτων προκειμένου να κατορθώσουμε μια πρώτη και πετυχημένη προσέγγιση στο όλο θέμα. Οι κυριότεροι τύποι κρασιών που μπορούν να συνοδέψουν ένα γεύμα είναι τα λευκά και ξηρά κρασιά, τα ερυθρά ξηρά, τα ροζέ ξηρά, τα ημίγλυκα, τα αφρώδη, οι σαμπάνιες τα επιδόρπια και η ρετσίνα.

Στην περίπτωση των εδεσμάτων κυριαρχούν τρεις μεγάλες κατηγορίες θρεπτικών ουσιών. Οι υδατάνθρακες, οι πρωτεΐνες και τα λίπη. Συνήθως όμως σε ένα πιάτο παρευρίσκονται ταυτόχρονα σε διάφορες αναλογίες, γεγονός που δυσκολεύει την επιλογή της γευστικής συμπόρευσης στο τραπέζι μ’ ένα συγκεκριμένο τύπο κρασιού.

Είναι πάντως παραδεκτό από τους περισσότερους γαστρονόμους, ότι το ερυθρό ξηρό κρασί προτιμά μέσα στον ουρανίσκο, την κατηγορία των πρωτεϊνών, που εντοπίζεται κυρίως στα κρεατικά, το πτερωτό και τετράποδο κυνήγι, αλλά και στα τυριά. Είναι ένας γενικός κανόνας, αλλά προς Θεού, δεν είναι νόμος, ούτε δουλεύει αν τον τραβήξουμε στα άκρα.

Πριν μπούμε σε λεπτομέρειες πρέπει να εξηγήσουμε την προέλευση αυτής της τόσο παλιάς ρήσης: "κόκκινο με κρέας". Το ερυθρό κρασί περιέχει μέσα του μια ομάδα φυσικών ουσιών, που είναι υπεύθυνες για δύο συγκεκριμένα πράγματα. Την στυφάδα του μπρούσικου κρασιού και το ερυθρωπό ρουμπινί του χρώμα. Οι ουσίες αυτές είναι βασικά οι ταννίνες και οι ανθοκυάνες και βρίσκονται πάνω στη φλούδα του ερυθρού σταφυλιού, ενώ εμφανίζονται μέσα στο μούστο κατά τη φάση της εκχύλισης. Αναλύσαμε αυτές τις ουσίες του κόκκινου κρασιού και διαπιστώσαμε ότι εκτός από τη στυφή τους γεύση, διαθέτουν κάποιο αρνητικό στατικό φορτίο.

Όλοι ξέρουμε από την άλλη πλευρά, ότι το κρέας περιέχει σημαντικές ποσότητες ζωικών πρωτεϊνών οι οποίες διαθέτουν θετικό φορτίο από τη φύση τους. Έτσι, όταν συναντηθούν στο στόμα με τις ταννίνες του κόκκινου κρασιού, δημιουργείται ένα αρμονικό σύμπλεγμα, τόσο για το αίσθημα της γεύσης όσο και για την διεργασία της πέψης που αρχίζει ουσιαστικά από τον οισοφάγο. Την επιτυχία όλης αυτής της γευστικής αντίδρασης βοηθούν σαν καταλύτες και οι σιελογόνοι αδένες, που τροφοδοτούν το στόμα με σάλιο, γεγονός που επιταχύνει το ζευγάρωμα του κόκκινου κρασιού και του κρέατος. Αρκεί το κρέας να μην είναι πολύ ψημένο, γιατί εξαφανίζονται και καίγονται οι πρωτεΐνες, καταστρέφοντας τον «γάμο» με το κόκκινο κρασί.

Έχοντας λοιπόν υπόψη σας αυτές τις λεπτομέρειες, αφήστε την φαντασία σας να επιλέξει το κατάλληλο κρασί για το γιορτινό τραπέζι. Όσο για το γούστο είναι σίγουρο ότι δεν διδάσκεται, αλλά ούτε και οι γευστικές συνήθειες του λαού μας μπορούν εύκολα να αλλάξουν. Μπορούν όμως να βελτιωθούν με την βοήθεια της ενημέρωσης πάνω στα θέματα της αρμονίας των συνδυασμών...


Πηγή: http://www.gourmed.gr

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Το σχήμα του ποτηριού επηρεάζει την ποσότητα κρασιού που καταναλώνουμε



Θέλετε να πιείτε μόνο ένα ποτήρι κρασί; Τότε θα πρέπει να προσέξετε ιδιαίτερα το ποτήρι σας.


Πόσο αλκοόλ περιέχεται στο σερβίρισμα μπορεί να εξαρτάται από το σχήμα του ποτηριού και από το αν το κρατάτε, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Substance Use and Misuse, έδειξε ότι άνθρωποι στους οποίους οι ερευνητές είπαν να σερβίρουν σε μέσο ποτήρι κρασιού είχαν διαφορετικές αξιολογήσεις για την ποσότητα αλκοόλ, με βάση τους διαφορετικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες που ήταν παρόντες.

Η ερευνήτρια Laura Smarandescu, του Iowa State, δήλωσε ότι οι άνθρωποι έχουν πρόβλημα στο να αξιολογούν ποσότητες. Τείνουν να εστιάζουν περισσότερο στις κάθετες παρά στις οριζόντιες μετρήσεις. Για το λόγο αυτό, τείνουν να καταναλώνουν λιγότερο κρασί όταν χρησιμοποιούν στενό ποτήρι, επειδή πιστεύουν ότι πίνουν περισσότερο.

Το σερβίρισμα κρασιού είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αξιολογηθεί καθώς υπάρχει χώρος για ανάλυση.

Οι ερευνητές ζήτησαν από 73 ανθρώπους που κατανάλωναν τουλάχιστον ένα ποτήρι κρασί την εβδομάδα να σερβίρουν σε ποτήρι που θεωρούσαν συνηθισμένο.

Αν σέρβιραν κρασί σε φαρδύ ποτήρι αυτό περιείχε 12% περισσότερη ποσότητα σε σχέση με την περίπτωση που το ποτήρι ήταν στενό. Επίσης, σέρβιραν 12% περισσότερο κρασί αν κρατούσαν το ποτήρι σε σύγκριση με το αν το ποτήρι ήταν στο τραπέζι.

Η αντίθεση μεταξύ του χρώματος του κρασιού και του ποτηριού, επίσης έπαιζε ρόλο. Οι άνθρωποι σέρβιραν 9% περισσότερο άσπρο κρασί σε ποτήρι, παρά κόκκινο.

Το μέγεθος του τραπεζιού και αν ή όχι υπήρχαν άλλα πράγματα σε αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει.

Ο ερευνητής Douglas Walker, στο Iowa State, δήλωσε ότι αν ρωτήσετε κάποιον πόσο πίνει και αναφέρεται σε αριθμό σερβιρισμάτων δεν έχετε ακριβή εικόνα, γιατί 2 σερβιρίσματα ενός ανθρώπου είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά ενός άλλου.

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι αν οι άνθρωποι θέλουν να διασφαλίσουν ότι δεν πίνουν πολύ, θα πρέπει να χρησιμοποιούν πιο μικρό ποτήρι λευκού κρασιού και να σερβίρουν μόνο όταν αυτό είναι στο τραπέζι. Καλούν σε μεγαλύτερη εκπαίδευση του κοινού σχετικά με το πόση ποσότητα αλκοόλ θα πρέπει να σερβίρεται.


Πηγή: http://www.iatronet.gr

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Παλαίωση: Το μεγάλο στοίχημα




Η παλαίωση είναι μία από τις πιο σημαντικές έννοιες στον χώρο του κρασιού, και αφορά έναν συνεχή αγώνα που καλείται να κάνει τόσο ο οινοποιός, όσο και ο οινόφιλος. Από την πλευρά του παραγωγού, η προτεραιότητα δίνεται στην πρώτη ύλη και στην οινοποίηση – ουσιαστικά σε όλα τα στάδια της δημιουργίας του κρασιού – έτσι ώστε το κρασί που θα παράξει να μπορεί να εξελίσσεται όμορφα σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Ο οινόφιλος, από την άλλη, είτε επιδίδεται στην παλαίωση των κρασιών που αγοράζει δοκιμάζοντας την υπομονή και την αντοχή του στον πειρασμό της απόλαυσης, είτε αποζητά το ήδη παλαιωμένο κρασί ως «τρόπαιο» για την συλλογή ή για το τραπέζι του.

Παλαίωση στα λόγια ή στις πράξεις;

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός, όμως, ότι αν και πάντα επικαλούμαστε την παλαίωση όταν εξετάζουμε ένα κρασί, σπάνια την εφαρμόζουμε οι ίδιοι. Σύμφωνα με το Wine & Spirits Education Trust, «το 99% της συνολικής ποσότητας του κρασιού που αγοράζεται στο εμπόριο καταναλώνεται εντός μίας εβδομάδας, και το 98% αυτής της κατανάλωσης γίνεται μέσα στο επόμενο Σαββατοκύριακο».

Με άλλα λόγια, αν το κρασί που αγόρασε κάποιος δεν είναι ήδη παλαιωμένο, σε ελάχιστες περιπτώσεις θα το αφήσει στην κάβα του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντιθέτως, θα το απολαύσει με την πρώτη δυνατή ευκαιρία, και συνήθως στην περίσταση (γεύμα, πάρτυ, κάλεσμα) για την οποία το αγόρασε.

Τι ακριβώς είναι η παλαίωση;

Είναι πολύ βασικό βέβαια να διευκρινίσουμε ότι παλαίωση δεν σημαίνει απλά συντήρηση. Με άλλα λόγια, επειδή ένα (οποιοδήποτε) κρασί βρίσκεται σε καλή κατάσταση 2-3 χρόνια μετά από την αγορά του, αυτό δεν σημαίνει ότι παλαίωσε, ούτε το ανάγει αυτόματα σε κρασί παλαίωσης.
Οι λέξεις-κλειδιά στην διαδικασία αυτή είναι «εξέλιξη» και «μεταμόρφωση». Τα πραγματικά κρασιά παλαίωσης οινοποιούνται ειδικά με αυτόν τον προορισμό, εξελίσσονται αρωματικά και γευστικά όσο μένουν στη φιάλη, και, όταν πλέον θα ανοιχθούν, θα έχουν μεταμορφωθεί, έχοντας αναπτύξει ένα πολύ πιο ώριμο και εξελιγμένο χαρακτήρα σε σχέση με αυτόν που είχαν όταν εμφιαλώθηκαν.
Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, ένα κρασί μακράς παλαίωσης παρουσιάζεται αρκετά ανώριμο -ως και «επιθετικό»- μόλις πρωτο-εμφιαλωθεί, και δύσκολα μπορεί να δώσει σε έναν μη εκπαιδευμένο ουρανίσκο την μελλοντική του εικόνα, μετά την παλαίωση.


Η οινοποίηση με προορισμό την μακρά παλαίωση είναι ένας συνδυασμός πολλών παραμέτρων, σε όλα τα στάδια της δημιουργίας του κρασιού. Για να ολοκληρωθεί πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα και προσεκτικά βήματα από την αρχή, δηλαδή από την καλλιέργεια και επιλογή της πρώτης ύλης, την εκχύλιση, την εξασφάλιση πλούσιας (αλλά ισορροπημένης) τανικής δομής και οξύτητας, μέχρι το τέλος, δηλαδή την περιεκτικότητα σε αλκοόλ, την ωρίμανση στο βαρέλι και την πρώτη παλαίωση στην φιάλη.

Όλα τα κρασιά παλαιώνουν;

Είναι γεγονός ότι δεν προορίζονται όλα τα κρασιά για παλαίωση. Κατ’ αρχάς το ποσοστό είναι μικρό στα λευκά, καθώς αυτά που παλαιώνουν είναι τα κρασιά που έχουν πολύ υψηλή οξύτητα, όπως και αυτά που έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μία ενδιαφέρουσα πολυπλοκότητα με το χρόνο.
Αντίθετα, είθισται τα «ευκολόπιοτα» αρωματικά λευκά κρασιά να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στο χρόνο, και από ένα σημείο και μετά να αρχίσουν να φθίνουν. 

Το ποσοστό είναι ακόμα μικρότερο -ως μηδαμινό- στα ροζέ, βασικό «ατού» των οποίων είναι η φρεσκάδα τους, κάτι που χάνεται γρήγορα με την πάροδο του χρόνου.

Στα ερυθρά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι τανίνες, η οξύτητα, το αλκοόλ και η γενικότερη δομή δρουν ως φυσικά συντηρητικά και χαρίζουν αντοχή στο χρόνο για τα περισσότερα. Και πάλι, ωστόσο, το ποσοστό των κρασιών στα οποία θα επιτευχθεί πραγματική παλαίωση, και μάλιστα σε μεγάλο βάθος χρόνου, είναι αρκετά μικρότερο του συνόλου.

Παλαιωμένο κρασί και φαγητό

Στο τραπέζι, η παλαίωση είναι ένας παράγοντας που, επειδή έχει πολλές και διαφορετικές αρωματικές και γευστικές διαστάσεις, έχει μεγάλη σημασία για τον σωστό συνδυασμό φαγητού και κρασιού. Ένα παλαιωμένο λευκό κρασί, ειδικά εάν έχει περάσει από δρύινο βαρέλι, έχει αναπτύξει πολύπλοκα, εξελιγμένα αρώματα, τα οποία συχνά έχουν έναν πιο «μελάτο» ή πικάντικο χαρακτήρα, και είναι και στο στόμα αισθητά πιο γεμάτα.
Έτσι, θα συνδυαστούν με πιάτα αντίστοιχου γευστικού προφίλ, όπως ώριμα τυριά, συνταγές στα κάρβουνα ή σε κρούστα ξερών μυρωδικών, συνταγές που περιλαμβάνουν ξηρούς καρπούς, κ.α. 

Τα παλαιωμένα ερυθρά κρασιά, από την άλλη, εμφανίζουν έναν πολύ πιο κομψό χαρακτήρα όταν πλέον ανοιχθούν.
Ο χρόνος «λειαίνει» τις τανίνες που ενδεχομένως στην αρχή της ζωής ενός κρασιού να ήταν επιθετικές, και φέρνει όμορφες ισορροπίες που ο ουρανίσκος παρατηρεί –και εκτιμά. Αυτό σημαίνει, όμως, ότι όσο πιο παλαιωμένο είναι το κρασί μας, τόσο πιο ήπιες και εξευγενισμένες πρέπει να είναι οι γεύσεις που θα το συνοδεύσουν, καθώς η φινέτσα του μπορεί να δυσκολευτεί να «δαμάσει» στοιχεία όπως η λιπαρότητα, η ένταση του σκούρου, άγριου κρέατος, κλπ.

Σωστή συντήρηση ίσον σωστή παλαίωση

Για να παλαιώσει ένα κρασί σωστά, θα πρέπει να του παρέχουμε την δυνατότητα να «ξεκουραστεί» ανενόχλητο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο έτσι η εξέλιξή του στην φιάλη θα είναι ήπια και ομαλή, και το αποτέλεσμα της παλαίωσης θα είναι το καλύτερο δυνατό.
Το ιδανικό περιβάλλον για να γίνει κάτι τέτοιο είναι είτε ένα ειδικά διαμορφωμένο οινικό κελάρι, είτε ένας ηλεκτρικός συντηρητής κρασιών. Σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει η δυνατότητα για οποιοδήποτε από αυτά τα στοιχεία, καλό είναι να λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα για την σωστή συντήρηση των κρασιών σε υπάρχοντες χώρους του σπιτιού.


Μόνο και μόνο επειδή ένας χώρος είναι υπόγειος και σκοτεινός δεν σημαίνει ότι είναι και ιδανικός για κελάρι φύλαξης κρασιών, ειδικά αν εκεί πρόκειται να στεγαστούν φιάλες με μεγάλη οικονομική ή/και συναισθηματική αξία.

Τα σημεία όπου χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, λοιπόν, είναι τα εξής: 

- Να υπάρχει σταθερή θερμοκρασία μεταξύ 11 και 14 βαθμών Κελσίου. Σε πιο ψυχρό περιβάλλον η εξέλιξη του κρασιού επιβραδύνεται σημαντικά, ενώ σε μεγαλύτερη θερμοκρασία το κρασί θα εξελιχθεί «άτσαλα», με αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά η μακροζωία του. 
- Να υπάρχει λίγο ή καθόλου φως, και κυρίως να μην υπάρχουν φιάλες άμεσα εκτεθειμένες σε δυνατό φυσικό ή τεχνητό φωτισμό.
- Να υπάρχει καλή φυσική υγρασία, αλλά πάντα σε λογικά πλαίσια, για να αποφεύγονται υπερβολές όπως μύκητες, μούχλα, κλπ 
- Να εξασφαλίζεται περιβάλλον απόλυτης «ανάπαυσης» για τα κρασιά, μακριά από κραδασμούς από μηχανήματα, συνεχείς δυνατούς θορύβους, έντονες οσμές, κλπ. 
- Να μη συστεγάζονται τα κρασιά με φυσικές ή τεχνητές πηγές παραγόντων που ακυρώνουν τα παραπάνω, όπως καλοριφέρ, δυνατούς λαμπτήρες, ασανσέρ, κλπ. 
- Να υπάρχει τρόπος (θήκες, ράφια, κ.α.) ώστε να βρίσκονται οι φιάλες συνεχώς σε ύπτια (ξαπλωτή) θέση, για να διατηρείται συνεχώς υγρός ο φελλός τους. Αν ξεραθεί θα συρρικνωθεί, αφήνοντας το κρασί ευάλωτο στην εισροή οξυγόνου που θα το αλλοιώσει, οξειδώνοντάς το.

Η παλαίωση στο κρασί είναι μία σύνθετη έννοια που απασχολεί και εκείνον που το δημιουργεί, αλλά και εκείνον που το απολαμβάνει. Για τον έμπειρο οινόφιλο αποτελεί συνειδητή επιλογή που απαιτεί χρηματική επένδυση και αρκετή...
υπομονή. Το αποτέλεσμά της, ωστόσο, είναι τόσο απολαυστικό, ώστε δικαιώνει κάθε θυσία.

Πηγή: http://www.iatronet.gr

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Οι 7 γνωστότεροι "μύθοι" για το κρασί



Μολονότι το κρασί έχει βγει από την ζώνη του μυστηριώδους τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμη κάποιοι «μύθοι» γύρω από τον αγαπημένο μας οίνο, στους οποίους οι περισσότεροι πιστεύουν ακόμη…
Σίγουρα (ή… σχεδόν σίγουρα) θα έχετε πέσει κάποια στιγμή στη ζωή σας πάνω σε εκείνο τον τύπο που «τα ξέρει όλα για το κρασί και θα σας τα πει αμέσως». Φυσικά, συνήθως λέει ασυναρτησίες. Αυτή είναι η περίπτωση κάποιων που νομίζουν πως γνωρίζουν τα πάντα γύρω από το κρασί.
Η αλήθεια είναι πως εδώ την πατάνε και συμπαθέστατοι και καθόλου ξερόλες άνθρωποι, που απλώς θεωρούν πως οι παρακάτω μύθοι που αφορούν το κρασί -και συγκέντρωσε η Huffington Post- είναι «απαράβατοι νόμοι»…

1. Τα κόκκινα κρασιά πρέπει να ανοίγονται ώρες πριν σερβιριστούν ή να μπαίνουν σε καράφες πριν την κατανάλωση τους προκειμένου να «αναπνεύσουν»
Η συντριπτική πλειοψηφία των κόκκινων δε χρειάζεται να ανοιχτούν για να «αναπνεύσουν». Για την ακρίβεια, μόλις το 15-20% των κρασιών χρειάζεται επαφή με τον αέρα πριν το σερβίρισμα. Τα κρασιά που επωφελούνται της επαφής με τον αέρα συνήθως προέρχονται από συγκεκριμένα μέρη και βγαίνουν σε σχετικά μικρές ποσότητες. Τα περισσότερα κόκκινα κρασιά υπάγονται στην κατηγορία «αφαιρώ το φελλό και πίνω», χωρίς καμία αρνητική επίπτωση.

2. Οι Γάλλοι ανακάλυψαν το αφρώδες κρασί
Μπορεί πράγματι οι Γάλλοι να τελειοποίησαν τον αφρώδη οίνο στην περιοχή της Champagne, αλλά δεν το εφηύραν. Ο μύθος λέει ότι ο μοναχός Dom Pérignon ανακάλυψε το πώς θα μπορούσε να παράγει αφρώδες κρασί κατά λάθος, με τη διαδικασία της ζύμωσης σε εμφιαλωμένο κρασί να δημιουργεί φυσαλίδες. Η αλήθεια όμως, είναι πως αφρώδες κρασί είχε ήδη εμφανιστεί στην Αγγλία περίπου 19 χρόνια πριν ο Dom Pérignon δημιουργήσει το πρώτο του μπουκάλι.
Κι αυτό είχε να κάνει πολύ περισσότερο με την ανάπτυξη της χρήσης του γυαλιού σαν υλικού παρά με την οινοπαραγωγή. Ο καλός αυτός μοναχός, ωστόσο, έδωσε πράγματι τα κύρια χαρακτηριστικά της σαμπάνιας, σε ό,τι αφορά την ανάμειξη διαφορετικών τύπων σταφυλιών και εκλεκτών ποικιλιών για τη δημιουργία ενός μοναδικού προϊόντος, καθώς και τη χρήση φελλού και μεταλλικού στρώματος για το σφράγισμα των μπουκαλιών για τη δεύτερη ζύμωση.

3. Χρειάζεστε οπωσδήποτε κελάρι για να αποθηκεύετε το κρασί σας
Είναι λανθασμένη η άποψη που λέει ότι κάθε κρασί βελτιώνεται με τον καιρό. Και πραγματικά δεν είναι θέσφατο ότι χρειάζεστε κελάρι με επαγγελματικά τέλειες συνθήκες για την αποθήκευσή του. Κάθε αποθηκευτικός χώρος που η θερμοκρασία του δεν αλλάζει δραστικά μέσα στη χρονιά, που δεν έχει μεγάλη επαφή με φως και με δονήσεις είναι μια χαρά για να φυλάει κανείς το κρασί του ακόμη και για δεκαετίες.
Το μόνο που πρέπει κανείς να διασφαλίζει είναι το κρασί να βρίσκεται γυρισμένο στο πλάι σε ράφι ή κλειστό κουτί και να το «ενοχλήσετε» μονάχα όταν είστε έτοιμοι να το καταναλώσετε. Η επένδυση σε ειδικό χώρο για αποθήκευση κρασιού ή έστω η ενοικίαση έχει νόημα μονάχα αν θέλετε να φυλάξετε μεγάλες ποσότητες κρασιού, το οποίο πραγματικά να επωφελείται ποιοτικά από το πέρασμα των χρόνων.

4. Η σωστή θερμοκρασία σερβιρίσματος για το κόκκινο κρασί είναι η θερμοκρασία   δωματίου
Αυτός ο «μύθος» ίσχυε για το κρασί τον 19ο αιώνα, όταν η μέση θερμοκρασία δωματίου ήταν 17° C ή και λιγότερο. Σήμερα, η κεντρική θέρμανση, που είναι διαδεδομένη σχεδόν σε κάθε σπίτι έχει ανεβάσει τη μέση θερμοκρασία στους 21°C ή και περισσότερο. Έτσι, το σερβίρισμα κόκκινου κρασιού σε αυτήν είναι λίγο παράταιρη προς τα πάνω σε σχέση με το πραγματικά αναγκαίο.
Η «ζέστη» αλλάζει τις αρωματικές αναλογίες και κάνει το αλκοόλ να γίνεται πιο αισθητό από όσο πρέπει στη γεύση. Οπότε ακόμη και το κόκκινο κρασί πρέπει να «δροσίζεται» λιγάκι πριν το σερβίρισμα, εκτός αν έχετε κελάρι. Απλώς βάλτε το μπουκάλι στο ψυγείο για 15-20 λεπτά πριν το σερβίρισμα για να το φέρετε πιο κοντά σε θερμοκρασία κελαριού.

5. Κρασιά που μυρίζουν σαν χώμα ή κοπριά είναι χαλασμένα
Ο συγκεκριμένος «μύθος» μπορεί να δημιουργήσει πολλά σχόλια, ωστόσο υπάρχουν τόσα αρώματα στα διάφορα είδη κρασιού που όταν δεν είναι έντονα προσδίδουν ποικιλία και πρωτοτυπία. Για τις συγκεκριμένες μυρωδιές είναι υπεύθυνο ένα βακτήριο, συγκεκριμένα το Brettanomyces, πιο γνωστό ως «brett» που πράγματι μπορεί να κάνει το κρασί να μυρίζει σαν ένα άλογο που έχει μόλις τρέξει ή σαν την αυλή του αχυρώνα.
Αν η δράση του βακτηρίου είναι πολύ έντονη, τα αρώματα αυτά αλλάζουν προς το βινύλιο ή το νάιλον, πράγμα που είναι σημαντική αλλοίωση γεύσης. Κι όμως, λίγο άρωμα «αλόγου» ή «κοπριάς» καμιά φορά, οδηγούν σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα, ειδικά σε ό,τι αφορά κρασιά από τη Βουργουνδία.

6. Όλα τα κρασιά βελτιώνονται με τα χρόνια
Σχεδόν όλα τα κρασιά σήμερα δημιουργούνται για να καταναλωθούν μέσα στη χρονιά στην οποία εμφιαλώνονται. Τα κόκκινα μπορούν φυσικά να αντέξουν μέχρι και 4 χρόνια, ενώ τα ροζέ, με λίγες εξαιρέσεις, πρέπει οπωσδήποτε να καταναλωθούν μέσα στο χρόνο εμφιάλωσης.
Τα περισσότερα λευκά αντέχουν το πολύ μέχρι δύο χρόνια. Υπάρχει ωστόσο πράγματι μια μειοψηφία κρασιών που ευνοούνται γευστικά από την «ωρίμανση» -κατ’ εξαίρεση αυτών των κανόνων- ειδικά κάποια κόκκινα και γλυκά κρασιά.

7. Πρέπει να είσαι ειδικός «για να εκτιμήσεις το καλό κρασί»
Όπως και με το φαγητό, ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με πολύ καλό κρασί όταν το γευτείς. Δε χρειάζεσαι δίπλωμα μάγειρα για να εκτιμήσεις μια πολύ καλή μπριζόλα και με την ίδια λογική δε χρειάζεται να είσαι ειδικός του κρασιού για να σε συνεπάρουν τα αρώματα και η γεύση ενός πολύ καλού μπουκαλιού.
Για κάποιους από εμάς, αυτό αποτελεί ευκαιρία για να μάθουμε παραπάνω πράγματα για το είδος, ωστόσο δεν είναι απαραίτητο κάθε άνθρωπος να πάρει το ζήτημα τόσο σοβαρά για να εκτιμήσει απλώς ένα μπουκάλι κρασί για να συνοδεύσει το φαγητό του. Ο κανόνας είναι απλός: πίνετε αυτό που σας συναρπάζει και αναζητήστε παρόμοιας γεύσης και χαρακτηριστικών ετικέτες.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Το κόκκινο κρασί κάνει καλό στην υγεία μας

Τα οφέλη του αγαπημένου ποτού στον οργανισμό μας, μάς κάνουν να το αγαπάμε ακόμα περισσότερο.   






Οι περισσότεροι αγαπάμε το κόκκινο κρασί και, σύμφωνα με τους επιστήμονες, κάνουμε πολύ καλά, αφού πολύ συχνά, προκύπτουν και νέες έρευνες, που εκθειάζουν τα οφέλη που αυτό προσφέρει στην υγεία μας. Όπως συμβαίνει με τα πάντα, φυσικά, και αυτό θέλει το μέτρο στην κατανάλωσή του, αλλά δεν υπάρχει λόγος να αποκλείουμε ένα ποτηράκι από το αγαπημένο μας κρασί από την καθημερινότητά μας! Διαβάστε παρακάτω με ποιους τρόπους μπορεί να κάνει καλό στην υγεία μας.

 1) Κάνει καλό στην καρδιά
Τα αντιοξειδωτικά που περιέχει, τα λεγόμενα φλαβονοειδή, έχει αποδειχτεί ότι μειώνουν τον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, αφού συμβάλλουν στην μείωση των επιπέδων της κακής χοληστερίνης (LDL) και αυξάνουν την παραγωγή της καλής χοληστερίνης. Τα κρασιά της ποικιλίας cabernet sauvignon είναι αυτά με την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε φλαβονοειδή.

2) Μας θωρακίζει απέναντι στην κατάθλιψη
Μπορεί η κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ να συνδέεται με τις ψυχικές νόσους, αλλά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί την ημέρα κάνει το ακριβώς αντίθετο. Πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι οι άνθρωποι που καταναλώνουν δύο με επτά μικρά ποτήρια την εβδομάδα έχουν μικρότερες πιθανότητες να υποφέρουν από κατάθλιψη από αυτούς που καταναλώνουν περισσότερο ή και λιγότερο.

3) Κάνει καλό στην λειτουργία του πεπτικού συστήματος
Η κατανάλωση κόκκινου κρασιού έχει αποδειχτεί ότι αυξάνει τα ποσοστά των καλών βακτηρίων στο στομάχι και το πεπτικό μας σύστημα.

4) Βοηθάει να χάσουμε βάρος
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το κόκκινο κρασί περιέχει την ουσία πισεατανόλη, η οποία μπλοκάρει τα λιπώδη κύτταρα να αναπτυχθούν και μπορεί να μας βοηθήσει να χάσουμε βάρος.

5) Βελτιώνει την μνήμη
Οι πολυφαινόλες, οι οποίες απαντώνται και στο τσάι, τους ξηρούς καρπούς, τα φρούτα του δάσους και το κακάο, βελτιώνουν την μνήμη μας και μειώνουν τις πιθανότητες εκδήλωσης Alzheimer.

Πηγή: http://www.queen.gr